ΓΑΛΛΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ
Project Α Λυκείου
Γαλλικόρς Κινηματογράφος
--> Ο Σαρλ Αζναβούρ είναι ο διασημότερος σήμερα Γάλλος, τραγουδιστής και παράλληλα τραγουδοποιός, ηθοποιός, διπλωμάτης και Ιππότης ταγμάτων. Είναι ο μοναδικός στον κόσμο καλλιτέχνης που προς τιμή του, «εν ζωή», έχει ανεγερθεί μνημείο στο οποίο φέρεται ο ανδριάντας του.
Γεννήθηκε στο Παρίσι στις 22 Μαΐου του 1924. Είναι αρμενικής καταγωγής και το πραγματικό του όνομα είναι Βαγινάκ Αζναβουριάν. Γιος του Μικαέλ Αζναβουριάν, σπουδαίου βαρύτονου από την Τυφλίδα, και της ηθοποιού Κναν Μπαγδασαριάν, από την Τουρκία.
Λαμβάνοντας τα πρώτα μαθήματα μουσικής από τους γονείς του, από την ηλικία των μόλις πέντε ετών συμμετείχε σε παραστάσεις βαριετέ συνοδεύοντας τον πατέρα του παίζοντας κιθάρα, και σε ηλικία εννέα ετών εγκατέλειψε το σχολείο, παρά την αντίδραση των γονιών του, προκειμένου να συνεχίσει τις καλλιτεχνικές του παραστάσεις και ως τραγουδιστής με το καλλιτεχνικό όνομα Αζναβούρ. Σε μία από εκείνες τις παραστάσεις τον γνώρισε η Εντίθ Πιάφ η οποία και τον προσέλάβε στην καλλιτεχνική της ομάδα κατά τις περιοδείες της.
Από τότε η καλλιτεχνική του εξέλιξη υπήρξε αλματώδης. Από νωρίς γνώρισε τις δημιουργίες του Αρμένιου Σαγιάτ Νοβά του 18ου αιώνα καθώς και του Ομάρ Καγιάμ πάνω στις οποίες ξεκίνησε να γράφει τραγούδια, ααπό το ύφος των οποίων και χαρακτηρίστηκαν «θλιμμένα τραγούδια» (tristesse chansons). Σημαντικότερα εξ αυτών ήταν μια διασκευή του Σαγιάτ Νοβά με τον τίτλο «», το "Ο νε σε ζαμαί", "Κομ ντες ετραζέ", και το "Σε ζουρ ταν αναντύ. Ιδιαίτερες όμως παγκόσμιες επιτυχίες που σημάδεψαν την δεκαετία του 1960 ήταν το "Λα Μάμμα" (1963) και το "Μεσιέ Καρνιμπάλ" της ομώνυμης οπερέτας που πρωτοανεβάστηκε στο Παρίσι στις 17 Δεκεμβρίου του 1963.
-->Ο Σαρλ Αζναβούρ έχει ερμηνεύσει περισσότερα από 1000 τραγούδια, επί το πλείστον στη γαλλική καθώς και πολλά στην αγγλική, ισπανική, ιταλική και γερμανική γλώσσα. Έχει κάνει πολλές περιοδείες εντός αλλά και εκτός Γαλλίας, όπως στις μεγαλύτερες χώρες της Ευρώπης, της Λατινικής Αμερικής, ΗΠΑ και Καναδά, Αρμενία, Αίγυπτο, καθώς και στην Άπω Ανατολή. Παράλληλα έχει λάβει μέρος σε περίπου 60 κινηματογραφικές ταινίες ενώ υποστηρίζεται ότι έχουν πουληθεί περίπου 100.000.000 δίσκοι του. Μεταξύ των πολλών σπουδαίων τραγουδιστών που έχει συνεργαστεί κατά καιρούς συμπεριλαμβάνεται και η Ελληνίδα διεθνής τραγουδίστρια Νανά Μούσχουρη.
Το 1998 το CNN τον συμπεριέλαβε στην τριάδα των μεγαλύτερων τραγουδιστών του αιώνα μαζί με τους Έλβις Πρίσλεϊ και Μπομπ Ντύλαν.
--> ΦΑΝΙ ΜΑΡΓΚΕΡΙΤ
Η Fanny Marguerite Judith Ardant (Φανί Μαργκερίτ Ζουντίθ Αρντάν) (γεννημέ
νη 22 Μαρτίου 1949) είναι Γαλλίδα ηθοποιός. Έχει εμφανιστεί σε περισσότερες από πενήντα ταινίες από το 1976. Η Αρντάν κέρδισε το Βραβείο Σεζάρ Α' Γυναικείου Ρόλου το 1997 για την ερμηνεία της στο Pedale douce.
--> Ο Ροζέ Βαντίμ Πλεμιάνικοφ (Roger Vladimir Igorevich Plemiannikov, 26 Ιανουαρίου 1928 - 11 Φεβρουαρίου 2000) ήταν Γάλλος σκηνοθέτης, σεναριογράφος, παραγωγός και ηθοποιός. Αποτέλεσε σταθμό στην εξέλιξη του γαλλικού κινηματογράφου της εποχής του και «θεωρήθηκε ο σκηνοθέτης που έφτιαχνε ντίβες».
--> Ο Μπορίς Βιάν (γαλ. Boris Vian, (10 Μαρτίου 1920 στην Αβρύ (Ville d'Avray) - 23 Ιουνίου 1959 στο Παρίσι) υπήρξε Γάλλος συγγραφέας, τζαζίστας, τραγουδοποιός, ηθοποιός, μεταφραστής, μέλος της 'Παταφυσικής και διευθυντής του τμήματος τζαζ της δισκογραφικής εταιρίας Philips. Αναγνωρίζεται σήμερα ως ένας από τους πιο σημαντικούς διανοούμενους της μεταπολεμικής Γαλλίας.
--> Η Κλοντ Ζαντ (Claude Jade, γεν. 8 Οκτωβρίου 1948 - 1 Δεκεμβρίου 2006) ήταν Γαλλίδα ηθοποιός. Ξεκίνησε την πορεία της με συμμετοχές κυρίως στο θέατρο και την τηλεόραση. Μέσα από μία θεατρική της ερμηνεία στο έργο Ερρίκος Δ' του Λουίτζι Πιραντέλλο, την ανακάλυψε ο Φρανσουά Τριφό και στη συνέχεια εμφανίστηκε σε μία σειρά ταινιών του (Κλεμμένα φιλιά, Παράνομο κρεβάτι, Η αγάπη το βάζει στα πόδια). Έχει παίξει επίσης σε αμερικανικές (Τοπάζ, του Άλφρεντ Χίτσκοκ), ιταλικές, ρωσικές και ιαπωνικές ταινίες. Στην τηλεόραση είχε την μεγαλύτερη της επιτυχία, στη σειρά «Το νησί 30 φέρετρων»
--> Ο Αλμπέρ Καμύ (Albert Camus, προφέρεται: [alb?? kamy], 7 Νοεμβρίου 1913 - 4 Ιανουαρίου 1960) ήταν Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας, ιδρυτής του Theatre du Travail (1935), για το οποίο δούλεψε ως σκηνοθέτης, διασκευαστής και ηθοποιός. Χρωστά σχεδόν εξίσου τη φήμη του στα μυθιστορήματά του Ο Ξένος και Η Πανούκλα, στα θεατρικά του έργα Καλλιγούλας και Οι δίκαιοι και τέλος στα φιλοσοφικά του δοκίμια Ο Μύθος του Σίσυφου και Ο επαναστατημένος άνθρωπος. Τιμήθηκε το 1957 με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.
--> Ο Γκιγιόμ Κανέ (γαλλικά: Guillaume Canet) γεννημένος στις 10 Απριλίου 1973 είναι Γάλλος ηθοποιός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Πρωταγωνίστησε σε ταινίες όπως Αγάπα με αν τολμάς, Κόλαση, Η Παραλία και Μην το πεις σε κανένα για την οποία και κέρδισε το βραβείο Σεζάρ σκηνοθεσίας.
--> Ο Ερίκ Ντανιέλ Πιερ Καντονά (24 Μαΐου 1966, Μασσαλία) είναι ένας Γάλλος ηθοποιός και πρώτην επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Από το 2011, είναι Διευθυντής ποδοσφαίρου, στον αθλητικό σύλλογο των Η.Π.Α., Κόσμος Νέας Υόρκης (New York Cosmos).
--> Η Ιζαμπέλ Καρό (12 Σεπτεμβρίου 1982 – 17 Νοεμβρίου 2010) υπήρξε μοντέλο, ηθοποιός από τη Μασσαλία, που έμεινε γνωστή κυρίως για τη φωτογράφησή της στη διαφημιστική εκστρατεία κατά της νευρικής ανορεξίας από τον φωτογράφο Ολιβιέρο Τοσκάνι[1][2].
--> Ο Βενσάν Κασέλ είναι Γάλλος ηθοποιός. Γεννημένος στις 23 Νοεμβρίου του 1966 στο Παρίσι, είναι γιος του Γάλλου ηθοποιού Ζαν – Πιερ Κασέλ και της δημοσιογράφου Σαμπίν Λιτίκ. Είναι κυρίως γνωστός για ρόλους σκληρών αντρών και έχει εμφανιστεί τόσο σε γαλλόφωνες, όσο και σε αγγλόφωνες ταινίες.
--> Ο Ματιέ Κασσοβίτς (γαλλ.:Mathieu Kassovitz) είναι Γάλλος σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός. Γεννημένος στο Παρίσι στις 3 Αυγούστου 1967, ο Κασσοβίτς θεωρείται ένα από τα καλύτερα ανερχόμενα ταλέντα του σύγχρονου γαλλικού κινηματογράφου, με μεγαλύτερη επιτυχία του τη βραβευμένη στις Κάννες ταινία του με τίτλο «Το Μίσος».
--> Η Κλοντέτ Κολμπέρ (αγγλικά Claudette Colbert, πραγματικό όνομα Εμιλί Κλωντέτ Σοσουάν (Emilie Claudette Chauchoin, 13 Σεπτεμβρίου 1903 - 30 Ιουλίου 1996), ήταν Γάλλοαμερικανίδα ηθοποιός του κινηματογράφου, βραβευμένη με όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου το 1934, για την ταινία του Φρανκ Κάπρα Συνέβη μια νύχτα (It Happened One Night, 1934).
Η Κολμπέρ γεννήθηκε στην πόλη Σαιν Μαντέ (Saint-Mande) της Γαλλίας και μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη, εφόσον η γονείς της μεταφέρθηκαν εκεί κατά την παιδική της ηλικία. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '20 ξεκίνησε να συμμετέχει σε θεατρικές παραστάσεις στο Μπρόντγουεϊ για να μεταπηδήσει στο χώρο του κινηματογράφου με τον ερχομό τον ομιλούντων ταινιών το 1927. Υπέγραψε συμβόλαιο με την εταιρία Paramount και σε μικρό χρονικό διάστημα καθιερώθηκε ως μια από τις πιο ακριβοπληρωμένες σταρ του Χόλιγουντ. Η Κολμπέρ θεωρήθηκε ως μια από τις κυριότερες εκπροσώπους της σοφιστικέ κωμωδίας της δεκαετίας του '30 και πέρα από τη νίκη της στα όσκαρ για την κωμωδία Συνέβη μια νύχτα, έλαβε άλλες δυο υποψηφιότητες για τους δραματικούς της ρόλους στις ταινίες Private Worlds (1935) και Απ' Όταν Έφυγες (Since You Went Away, 1944).
Η δημοτικότητά της άρχισε να πέφτει κατά τις αρχές της δεκαετίας του '50 και το 1961 έκανε την τελευταία κινηματογραφική της εμφάνιση. Σε μεγαλύτερη ηλικία επέστρεψε στο θέατρο και έκανε και κάποιες τηλεοπτικές εμφανίσεις. Πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής της στα νησιά Μπαρμπάντος, όπου και απεβίωσε μετά από μια σειρά εγκεφαλικών επεισοδίων. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την έχει κατατάξει 12η στη λίστα με τις 25 μεγαλύτερες σταρ όλων των εποχών.
--> Η Μαριόν Κοτιγιάρ (γαλλ. Marion Cotillard) είναι Γαλλίδα ηθοποιός, γεννημένη στις 30 Σεπτεμβρίου 1975. Στις διακρίσεις τις περιλαμβάνεται μια βράβευση με Όσκαρ, μια Χρυσή Σφαίρα, και ένα Βραβείο BAFTA, όλα για την ερμηνεία της στην ταινία του 2007, «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο» (La Mome /La Vie En Rose). Έχει επίσης λάβει δύο Βραβεία Σεζάρ, που είναι τα σημαντικότερα βραβεία που απονέμονται κάθε χρόνο για τον γαλλικό κινηματογράφο.
Κρατά μια διακεκριμένη θέση στο πλάι της Σιμόν Σινιορέ ως η μόνη Γαλλίδα ηθοποιός που κέρδισε Βραβείο Όσκαρ Α' Γυναικείας Ερμηνείας. Είναι επίσης η πρώτη νικήτρια του συγκεκριμένου βραβείου για μη-αγγλόφωνο ρόλο από το 1960, οπότε και η Σοφία Λόρεν είχε βραβευτεί για την ερμηνεία της στην ταινία Η Ατιμασμένη (La Ciociara). H Κοτιγιάρ είναι επίσης η μοναδική βραβευμένη της Ακαδημίας για ερμηνεία στη γαλλική γλώσσα.
--> Ο Κλωντ Λελούς (γαλλ. Claude Lelouch) γεννημένος στις 30 Οκτωβρίου του 1937 είναι ένας Γάλλος σκηνοθέτης, σεναριογράφος, κινηματογραφιστής, ηθοποιός και παραγωγός κινηματογραφικών ταινιών.
Γεννημένος στο Παρίσι, ο Λελούς κέρδισε για την ταινία του Une Homme et Une Femme το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών του 1966 , καθώς και δύο Όσκαρ (μεταξύ των οποίων και αυτό της "Καλύτερης Ξένης Ταινίας"). Το δραματικό και επικό μιούζικαλ Les Uns et les Autres (1981) θεωρείται από πολλούς το αριστούργημα του.
Είναι γνωστός για την υπέρμετρη χρήση αυτοσχεδιασμού στους διαλόγους των ταινιών του.
--> Ο Ζαν-Πιερ Λεό (Jean-Pierre Leaud, γεν. 5 Μαΐου 1944) είναι Γάλλος ηθοποιός. Η πρώτη του κινηματογραφική ερμηνεία έγινε όταν ήταν σε ηλικία δεκαπέντε ετών, ενσαρκώνοντας τον χαρακτήρα του Αντουάν Ντουανέλ στην ταινία Τα 400 χτυπήματα, του Φρανσουά Τριφό. Έκτοτε, συμμετείχε σε μία σειρά ταινιών του Τριφό, υποδυόμενος τον συγκεκριμένο κινηματογραφικό ήρωα.
--> Η Σοφί (πλήρες όνομα Sophie Daniele Sylvie Maupu) γεννήθηκε στο Παρίσι και ξεκίνησε την επαγγελματική της σταδιοδρομία σε ηλικία 14 ετών όταν ο σκηνοθέτης Κλοντ Πινοτό την επέλεξε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία La Boum (Το Πάρτι - 1980). Το φιλμ είχε τεράστια επιτυχία και την έκανε είδωλο στη Γαλλία, σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες αλλά και στην Ιαπωνία. Δύο χρόνια μετά (1982), η συνέχεια της ταινίας La Boum 2, λιγότερο κωμική και περισσότερο αισθηματική, βοήθησε στην περαιτέρω αύξηση της δημοτικότητας της. Το 1983, κέρδισε το βραβείο Cesar (το Γαλλικό Όσκαρ) για την "Περισσότερο Υποσχόμενη Ηθοποιό".
Σε ηλικία 18 ετών, ερμήνευσε έναν πιο απαιτητικό όλο στην ταινία Fort Saganne (1984), όπου συμπρωταγωνίστησε με τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ και την Κατρίν Ντενέβ. Την ίδια χρονιά εμφανίστηκε δίπλα στον Ζαν Πολ Μπελμοντό στην ταινία Joyeuses Paques (1984), βασισμένη στο θεατρικό έργο του Ζαν Πουαρέ. Ξεδίπλωσε το υποκριτικό της ταλέντο στις ταινίες του επί πολλά χρόνια συντρόφου της Αντρέι Ζουλάφσκι: L'Amour braque (1985), Mes nuits sont plus belles que vos jours (1989), La Note bleue (1991) και Fidelite" (2000).
Η Σοφί αν και αρκετά δημοφιλής στην Ευρώπη, έγινε παγκοσμίως γνωστή ερμηνεύοντας την Πριγκίπισσα Ιζαμπέλα στο ιστορικό έπος του Μελ Γκίμπσον Braveheart το (1995). Μετά από αυτήν την επιτυχία εμφανίστηκε στο A Midsummer Night's Dream (Όνειρο θερινής νυκτός - 1999) και σαν το κορίτσι του Τζέημς Μποντ στην ταινία The World Is Not Enough (Ο Κόσμος δεν είναι αρκετός - 1999).
Η Σοφί έγραψε την ημι-αυτοβιογραφική νουβέλα Telling Lies το 2001 και παράλληλα προσπάθησε να την μεταφέρει στο σινεμά. Το σκηνοθετικό της ντεμπούτο με την ταινία Parlez-moi d'amour και πρωταγωνίστρια τη φίλη της Τζουντίθ Γκοντρές, της απέφερε το βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ του Μόντρεαλ το 2002. Παλιότερα, το 1995, είχε σκηνοθετήσει μια ταινία μικρού μήκους (L'Aube a l'envers) με πρωταγωνίστρια και πάλι τη Γκοντρές.
--> Ο Μαρσέλ Μανζέλ (Marcel Mangel), πιο πολύ γνωστός ως Μαρσέλ Μαρσώ (Marcel Marceau, 22 Μαρτίου 1923 – 22 Σεπτεμβρίου 2007 [1] ήταν ένας παγκοσμίου φήμης μίμος. Θεωρείται ο μόνος υπεύθυνος για την αναβίωση της τέχνης του μιμικού θεάτρου έπειτα από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
--> Η Μπριζίτ Μπαρντό, (γαλλικά: Brigitte Anne-Marie Bardot), είναι Γαλλίδα ηθοποιός του κινηματογράφου και τραγουδίστρια. Επίσης είναι ένθερμη ακτιβίστρια υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων, ιδρυτής και πρόεδρος του Ιδρύματος Μπριζίτ Μπαρντό.
Μύθος και σύμβολο του σεξ των δεκαετιών 1950 και 1960, ήταν αστέρι παγκόσμιας αναγνωρισιμότητας, ηγερία και μούσα των μεγαλύτερων καλλιτεχνών της εποχής. Έμβλημα της γυναικείας χειραφέτησης και της σεξουαλικής απελευθέρωσης, έφερε επανάσταση στα ήθη, περνώντας από γυναίκα-παιδί σε femme fatale, ελεύθερη και προκλητική, ενζενί και ελευθεριάζουσα, σε μια εποχή μεταπολεμική και συντηρητική. Με 48 ταινίες στο ενεργητικό της και περισσότερα από 80 τραγούδια σε 21 έτη καριέρας, η Μπριζίτ Μπαρντό, πασίγνωστη επίσης με τα αρχικά της, BB («Μπεμπέ»), είναι μια από τις γνωστότερες Γαλλίδες καλλιτέχνιδες παγκοσμίως.
-> Ο Ζαν Λουί Μπαρό (γαλλικά: Jean-Louis Barrault, Παρίσι, 8 Σεπτεμβρίου 1910 22 Ιανουαρίου 1994) ήταν Γάλλος καινοτόμος ηθοποιός, μίμος και σκηνοθέτης του θεάτρου. Γεννήθηκε στο Βεσινέ και υπήρξε μαθητής των Σαρλ Ντιλέ και Ετιέν Ντεκρού. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Λούβρου, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως χειρωνάκτης στην παρισινή αγορά του Αλ. Το 1940 έγινε μέλος της Κομεντί Φρανσέζ, ενώ παράλληλα δημιούργησε το θέατρο του Μαρινί. Έργα που σκηνοθέτησε με επιτυχία: Η Δίκη (Κάφκα, 1947), Κατάσταση Πολιορκίας (Καμί, 1948), Ο κλήρος του μεσημεριού (Κλοντέλ, 1948), Τιμωρημένος έρωτας (Ανούιγ, 1950), Βάκχος (Κοκτό, 1951), Ρινόκερος (Ιονέσκο, 1960), Ευτυχισμένες μέρες (Μπέκετ, 1964), Τα παραβάν (Ζενέ 1966)κ.α. Το 1958 ο γάλλος υπουργός πολιτισμού Αντρέ Μαλρό του παραχώρησε τη χρήση του ημικρατικού θεάτρου "Οντεόν", αλλά ο ίδιος του την αφαίρεσε δέκα χρόνια αργότερα, όταν ο Μπαρό υποστήριξε τη φοιτητική εξέγερση του Μαϊου του 1968. Διατέλεσε διευθυντής του δεύτερου κρατικού θεάτρου της Γαλλίας (1959-1968) και του λαικού θεάτρου (από το 1968). Το 1981, μαζί με τη σύζυγό του Μαντλέν Ρενό, επίσης ηθοποιό, ίδρυσαν το θέατρο "Ρον Πουέν" του οποίου τη διεύθυνση διατήρησε μέχρι το τέλος της ζωής του.
Commons logo
--> Η Σάρα Μπερνάρ (Sarah Bernhardt) (περ. 25 Σεπτεμβρίου 1844 – 26 Μαρτίου 1923) ήταν μια θρυλική Γαλλίδα ηθοποιός του θεάτρου και του πρώιμου κινηματογράφου, για την οποία έχει ειπωθεί ότι ήταν "η πιο φημισμένη ηθοποιός που γνώρισε ποτέ ο κόσμος".[2] Η Μπερνάρ απόκτησε τη φήμη της στις θεατρικές σκηνές της Ευρώπης, τη δεκαετία του 1870, και έγινε γρήγορα περιζήτητη σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική. Κέρδισε την αναγνώριση ως σοβαρή δραματική ηθοποιός, γεγονός για το οποίο της αποδόθηκε το προσωνύμιο "η θεϊκή Σάρα".
--> Ο Γκιγιόμ Ντεπαρντιέ (Guillaume Depardieu) ήταν Γάλλος ηθοποιός.
Ήταν γιος του επίσης ηθοποιού Ζεράρ Ντεπαρντιέ και της Ελιζαμπέτ Ντεπαρντιέ και γεννήθηκε στις 7 Απριλίου του 1971.
Επί πολλά χρόνια είχε καταπιεστεί από την προσωπικότητα του πατέρα του, Ζεράρ Ντεπαρντιέ, εξ ου και η επαναστατημένη του νεότητα, που σημαδεύτηκε από την ταχύτητα, τη βία, τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Τη ζωή του σημάδεψε ένα ατύχημα με τη μοτοσικλέτα του το 1995. Μετά από 17 εγχειρήσεις, ο Γκιγιόμ υποβλήθηκε σε ακρωτηριασμό τού ενός ποδιού του το 2003.
Υπήρξε ανέκαθεν ένας πολύ ευαίσθητος ηθοποιός. Ήταν βραβευμένος με το Σεζάρ Υποσχόμενου Ηθοποιού το 1995. Το 1999 απέσπασε το βραβείο Γκιγιόν Καλύτερου Ηθοποιού για το ρόλο του στην ταινία Pola X.
Στις 13 Οκτωβρίου 2008, ο Γκιγιόμ Ντεπαρντιέ απεβίωσε σε ηλικία 37 ετών, αφήνοντας την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο του Παρισιού, όταν προσβλήθηκε από ιό που τού προκάλεσε οξεία πνευμονία.
--> O Ζαν Ντιζαρντέν (γαλλικά: Jean Dujardin), γεννημένος στις 19 Ιουνίου 1972, είναι Γάλλος ηθοποιός. Έχει δουλέψει κυρίως με το σκηνοθέτη Μισέλ Χαζαναβίσιους, πρωταγωνιστώντας σε κατασκοπευτικές κωμωδίες. Ο Ντιζαρντέν έλαβε παγκόσμια καλλιτεχνική αναγνώριση με το ρόλο του στη σιωπηλή ταινία The Artist το 2011 που σκηνοθέτησε ο Χαζαναβίσιους. Κέρδισε Χρυσή Σφαίρα Α' Ανδρικού Ρόλου σε Κωμωδία/Μιούζικαλ[1], το βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού στο Φεστιβάλ Καννών[2] και Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου Γεννήθηκε στις 27 Δεκμβρίου του 1948, στο Σατωρού. Ο πατέρας του ήταν μεταλλωρύχος.[1] Στα 13 του χρόνια παράτησε το σχολείο,[2] ενώ στα 15 του πήγε στο Παρίσι, για να σπουδάσει τη δραματική τέχνη. To 1965, έπαιξε για πρώτη φορά σε κινηματογραφική ταινία, η οποία ήταν μικρού μικρού μήκους και είχε τίτλο "Le Beatnik et le Minet".[3] Στη συνέχεια, ενσωματώθηκε στο θίασο του Ζαν-Λουί Κοσέ και, έπειτα, συμμετείχε στην τηλεοπτική σειρά "Rendez vous a Badenberg". Εκείνη την περίοδο γνώρισε τους Ρυφύς και Ρομάν Μπυτέιγ, με τους οποιούς έπαιξε στο θέατρο "Cafe de la Gare".[1] Ακολούθησαν μικροί ρόλοι σε μεγάλου μήκους ταινίες,[3] όπως το "Ναταλί Γκρανζέ" (1972) της Μαργκερίτ Ντυράς, η οποία είχε παταγώδη αποτυχία.[1]
Το 1974, έπαιξε τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο, στην ταινία "Ο Χορός των Διεφθαρμένων" του Μπερτράν Μπλιε, ο οποίος ήταν μέλος της επιτροπής του Φεστιβάλ των Καννών. Το 1976, συμπρωταγωνίστησε με την Ορνέλλα Μούτι στην ταινία "Η τελευταία γυναίκα"[2] και στο "1900", του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.[3] Το 1980, κέρδισε το βραβείο Σεζάρ, χάρις στην ερμηνεία του στο "Το τελευταίο μετρό", στην οποία συμπρωταγωνίστησε με την Κατρίν Ντενέβ[2] και σκηνοθέτης ήταν ο Φρανσουά Τρυφώ. Μέσα στην ίδια χρονιά συνεργάστηκε, και πάλι, με τον Μωρίς Πιαλά, για την ταινία "Λούλου".
Το 1981, πρωταγωνίστησε στην ταινία του Ντανιέλ Βιν, "Η επιστροφή του Μαρτέν Γκερ" και το 1982, στο "Δαντών", του Αντρέι Βάιντα.[3] Το 1985, κέρδισε το βραβείο του καλύτερου ηθοποιού, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, αφού πρωταγωνίστησε στο "Police" του Μωρίς Πιαλά. Την επόμενη χρονιά πρωταγωνίστησε στο "Ζαν ντε Φλορέτ" του Κλωντ Μπερρί. Το 1987, συνεργάστηκε και πάλι με τον Πιαλά στην ταινία "Κάτω από τον ήλιο του σατανά", συμπρωταγωνιστώντας, παράλληλα, με την Σαντρίν Μπονέρ, ενώ το 1988, συμπρωταγωνίστησε με την Ιζαμπέλ Αντζανί στο "Camille Claudel". Το 1990, συνεργάστηκε με τον Ζαν-Πωλ Ραππενώ για την ταινία "Συρανό ντε Μπερζεράκ", χάρις στην ερμηνεία του στην οποία, κέρδισε το βραβείο Σεζάρ, το βραβείο καλύτερου ηθοποιού του Φεστιβάλ των Καννών, ενώ προτάθηκε και για ένα βραβείο Όσκαρ. Την ίδια χρονιά κέρδισε το Χρυσό Γάντι του καλύτερου ηθοποιού,[2] πρωταγωνιστώντας στην ταινία του Πίτερ Ουϊαρ, "Η πράσινη κάρτα".
Το 1991, συνεργάστηκε σε επαγγελματικό επίπεδο, για πρώτη φορά με το γιο του Γκιγιώμ, στην ταινία "Όλα τα πρωινά του κόσμου" του Αλαίν Κορνώ.[1] Το 1992, στην ταινία "1492: Conquest of Paradise" είχε τον ρόλο του Χριστόφορου Κολόμβου.[2] Το 1994, πρωταγωνίστησε στην ταινία του Υβ Ανζελό, "Ο συνταγματάρχης Σαμπέρτ"[3] και στο "My Father the Hero". Το 1996, έπαιξε στο "Hamlet". Την ίδια χρονιά τού απονεμήθηκε ο τίτλος του "Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής". Το 1998, πρωταγωνίστησε στην ταινία "Το Σιδηρούν Προσωπείον" (μαζί με τους Τζέρεμυ Άιρονς, Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Τζων Μάλκοβιτς, Γκάμπριελ Μπερν και Χιου Λώρι). Το 1999, είχε τον ρόλο του Οβελίξ στην ταινία "Αστερίξ και Οβελίξ εναντίον Καίσαρα", συμπρωταγωνιστώντας με τον Κριστιάν Κλαβιέ. Η ταινία αυτή προτάθηκε για τέσσερα βραβεία Σεζάρ, κερδίζωντας τα τρία από αυτά.[2] Το 2000, έπαιξε στο "Vatel" του Ρόλαντ Ζοφέ.[3] και συμπρωταγωνίστησε με την Γκλεν Κλόουζ στην ταινία "102 Σκυλία της Δαλματίας".
Το 2002, είχε και πάλι το ρόλο του Οβελίξ, στην ταινία "Αστερίξ και Οβελίξ: επιχείρηση Κλεοπάτρα", στην οποία έπαιξε και η Μόνικα Μπελλούτσι και έκοψε 15 εκατομμύρια εισιτήρια μόνο στη Γαλλία. Την ίδια χρονιά, έπαιξε στην ταινία "Between Strangers", με τη Σοφία Λόρεν και τον Μάλκολμ ΜακΝτάουελ.[2] Το 2004, έπαιξε στο "Ο χρόνος που κυλά" του Αντρέ Τισενέ και την επόμενη χρονιά, συνεργάστηκε ξανά με τον Μπερτράν Μπλιε για το "Πόσο μ'αγαπάς;".[3] Το 2006, πρωταγωνίστησε στο "Paris, je t'aime". Την ίδια χρονιά, μάλιστα, τού απονεμήθηκε το βραβείο Στανισλάφσκι, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας, για την καριέρα του στο χώρο της υποκριτικής. Το 2008, ξαναπήρε το ρόλο του Οβελίξ, για το "Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες", μαζί με τους Κλοβί Κορνιγιάκ και Αλαίν Ντελόν. Η ταινία αυτή είχε προϋπολογισμό 78 εκατομμύρια ευρώ. Το 2010, πρωταγωνίστησε στις ταινίες "Mammuth" και "Potiche" (στη δεύτερη μαζί με την Κατρίν Ντενέβ).[2] Tο 2012, πρωταγωνίστησε στο "Αστερίξ και Οβελίξ στη Βρετανία"[4] και στο "Ο άνθρωπος που γελά".[5]
--> Η Εμανουέλ Ριβά (γαλλικά: Emmanuelle Riva), γεννημένη στις 24 Φεβρουαρίου 1927, είναι Γαλλίδα ηθοποιός. Είναι περισσότερο γνωστή για τους ρόλους της στις ταινίες Χιροσίμα, Αγάπη μου (Hiroshima mon amour, 1959), Ο Εφημέριος (Leon Morin, Pretre, 1961), Τρία Χρώματα: Η Μπλε Ταινία (Trois Couleurs: Bleu, 1993) και Venus Beaute: Ινστιτούτο Ομορφιάς (Venus Βeaute (institut), 1999). Το 2012 πρωταγωνίστησε στη δραματική ταινία Αγάπη (Amour). Για την ερμηνεία της έλαβε υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου.[1] Στην ηλικία των 85 ετών είναι η γηραιότερη ηθοποιός που λαμβάνει υποψηφιότητα για το συγκεκριμένο βραβείο
--> Η Σιμόν Σινιορέ (γαλλ. Simone Signoret) (25 Μαρτίου 1921 - 30 Σεπτεμβρίου 1985) ήταν Γαλλίδα ηθοποιός, η οποία συγκαταλέγεται ανάμεσα στις σημαντικότερες σταρ του γαλλικού σινεμά, όλων των εποχών. Ήταν η πρώτη γαλλίδα ηθοποιός που τιμήθηκε με όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου, (με δεύτερη την Μαριόν Κοτιγιάρ το 2008) και είναι γνωστή για τη συμμετοχή της στις ταινίες: Χρυσούν κράνος (Casque d'or, 1952), Οι διαβολογυναίκες (Les Diaboliques, 1955), Οι μάγισσες του Σέιλεμ (Les Sorcieres de Salem, 1957), Ο ανεμοστρόβιλος του πάθους (Room At The Top, 1959), Η μεγάλη στρατιά των αφανών ηρώων (L'Armee des ombres, 1969) και Η ομολογία (L' aveu, 1970).
--> Η Ωντρύ Τοτού (στα γαλλικά Audrey Tautou) γεννήθηκε στις 9 Αυγούστου του 1976. Είναι γαλλίδα ηθοποιός η οποία μέχρι το 2006 ήταν γνωστή παγκοσμίως ως η ηθοποιός που πρωταγωνίστησε στη πολυβραβευμένη ταινία Αμελί. Ωστόσο, ο μεγαλύτερος ρόλος που έχει πάρει έως τώρα είναι αυτός δίπλα στον Τομ Χανκς στην πολυσυζητημένη ταινία Κώδικας ντα Βίντσι (2006).Η Τοτού γεννήθηκε στη Μπωμόν της Γαλλίας. Το 1999, συμμετείχε σε ένα διαγωνισμό νέων ταλέντων, χορηγός του οποίου ήταν το Canal Plus, στην εκπομπή "Οι νέοι πρώτα", και κέρδισε το βραβείο νεότερης ηθοποιού στο 9ο Φεστιβάλ Νέων Κωμικών της Μπεζιέ. Αργότερα, την πρόσεξε ο Τόνυ Μάρσαλ ο οποίος της έδωσε ένα ρόλο στο βραβευμένο με Σεζάρ, Venus Beauty Institute (1999). To 2000 κέρδισε το βραβείο Σουζάν Μπιανσέτι ως η πιο υποσχόμενη νέα ηθοποιός στη Γαλλία.
Το 2001 η Τοτού εξελίχθηκε σε παγκόσμια διασημότητα, ερμηνεύοντας το ρόλο της Αμελί. Ωστόσο στη Γαλλία ακόμη ήταν περισσότερο γνωστή για τη δουλειά της στο Venus Beauty Institute, παρά για το ρόλο της "Αμελί". Το 2002 στην ταινία Μ' αγαπά, δεν μ' αγαπά.Το 2004 στην ταινία Οι Ατελείωτοι Αρραβώνες με τον ίδιο σκηνοθέτη της ταινίας Αμελί.
Το 2005 η Τοτού συμμετείχε στην πρώτη της χολιγουντιανή παραγωγή στο πλευρό του Τομ Χανκς, στην ταινία Κώδικας ντα Βίντσι, διασκευή του ομότιτλου παγκόσμιου μπεστ σέλλερ του συγγραφέα Νταν Μπράουν, σκηνοθετημένη από τον Ρον Χάουαρντ.
Λουί ντε Φυνές
Ο Λουί ντε Φυνές (Louis de Funes), (31 Ιουλίου 1914 - 27 Ιανουαρίου 1983) ήταν Γάλλος ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους κωμικούς ηθοποιούς στην ιστορία του γαλλικού κινηματογράφου.Γεννημένος από οικογένεια με ισπανική καταγωγή στο Κουρμπεβουά (Courbevoie), ο Λουί ντε Φυνές ξεκίνησε ως πιανίστας και ηθοποιός του καμπαρέ. Από το 1945 μέχρι το 1957 μετείχε ως ηθοποιός σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες ως καρατερίστας ηθοποιός. Είναι γνωστός για τους νευρικούς, υπερκινητικούς χαρακτήρες που ερμήνευσε, όπως το "Αντώνιος και Αντουανέττα", "Το δηλητήριο", "Οι Ουσσάροι", "Διασχίζοντας το Παρίσι", "Ο Βασιλιάς του Μπλα-μπλα-μπλα", Ο Χωροφύλακας του Σαν-Τροπέ, στην ομώνυμη σειρά ταινιών κ.ά. Έγινε περισσότερο γνωστός στην Ευρώπη, ενώ παρά την επιτυχία του στον κινηματογράφο δεν σταμάτησε να παίζει στο θέατρο, ειδικά μετά την επιστροφή του το 1972, που υπήρξε θριαμβευτική, μέχρι το τέλος της ζωής του.
Στην Ελλάδα συχνά αναφέρεται και σαν "Βέγγος της Γαλλίας" λόγω των πολλών κοινών τους σημείων. Πέθανε μετά από καρδιακή προσβολή στη πόλη Ναντ της Γαλλίας.
Επιμέλεια: Kosa Nosstra - Κοσμίδου Ιωάννα Α2
