Η Συλλογική διερεύνηση των ομάδων γύρω απο τον Γαλλικό Κινηματογράφο

Η κάθε ομάδα και το κάθε μέλος της ξεχωριστά ασχολήθηκε με τη διερεύνηση του γαλλικού κινηματογράφου βλέποντας Γαλλικές ταινίες .. απο τη μεγάλη γκάμα που συγκεντρώθηκε συλλογικά σαν τμήμα του Project παρακολουθήσαμε τις παρακάτω ταινίες : 

--> Ο θεός έπλασε τη γυναίκα 
--> The artist 
--> Amelie
--> Τα παιδιά της χορωδίας 
--> Διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης 

Ο Γαλλικος Κινηματογράφος - Μια ευρύτερη έννοια

Λίγα λόγια σχετικά με τον Γαλλικό κινηματογράφο..

Στη Γαλλία, οι αδελφοί Ογκύστ και Λουί Λυμιέρ, βασιζόμενοι στο κινητοσκόπιο των Ντίκσον και Έντισον, εφηύραν τον κινηματογράφο (cinematographe) που αποτελούσε μία φορητή κινηματογραφική μηχανή, λήψεως, εκτύπωσης και προβολής του φιλμ. Στις 28 Δεκεμβρίου του 1895, έκαναν και την πρώτη δημόσια προβολή, στο Παρίσι. Η ημερομηνία αυτή αναφέρεται από πολλούς ως η επίσημη ημέρα που ο κινηματογράφος με την σημερινή του γνωστή μορφή έκανε την εμφάνισή του. Εκείνη τη δημόσια προβολή παρακολούθησαν συνολικά 35 άτομα επί πληρωμή και προβλήθηκαν δέκα ταινίες συνολικής διάρκειας περίπου δεκαπέντε λεπτών. Οι πρώτες κινηματογραφικές ταινίες ήταν μικρής διάρκειας, παρουσιάζοντας συνήθως στατικά, μία σκηνή της καθημερινότητας.

Επιμέλεια : C'est la vie - Μπόση Κατερίνα Α3

Τα παιδιά της χορωδίας - Soundtrack

http://www.youtube.com/watch?v=NWxu8S6QdqU

Διερεύνηση γύρω απο τους Γάλλους Ηθοποιούς

ΓΑΛΛΟΙ  ΗΘΟΠΟΙΟΙ
Project Α Λυκείου 
Γαλλικόρς Κινηματογράφος

--> Ο Σαρλ Αζναβούρ είναι ο διασημότερος σήμερα Γάλλος, τραγουδιστής και παράλληλα τραγουδοποιός, ηθοποιός, διπλωμάτης και Ιππότης ταγμάτων. Είναι ο μοναδικός στον κόσμο καλλιτέχνης που προς τιμή του, «εν ζωή», έχει ανεγερθεί μνημείο στο οποίο φέρεται ο ανδριάντας του.
Γεννήθηκε στο Παρίσι στις 22 Μαΐου του 1924. Είναι αρμενικής καταγωγής και το πραγματικό του όνομα είναι Βαγινάκ Αζναβουριάν. Γιος του Μικαέλ Αζναβουριάν, σπουδαίου βαρύτονου από την Τυφλίδα, και της ηθοποιού Κναν Μπαγδασαριάν, από την Τουρκία.
Λαμβάνοντας τα πρώτα μαθήματα μουσικής από τους γονείς του, από την ηλικία των μόλις πέντε ετών συμμετείχε σε παραστάσεις βαριετέ συνοδεύοντας τον πατέρα του παίζοντας κιθάρα, και σε ηλικία εννέα ετών εγκατέλειψε το σχολείο, παρά την αντίδραση των γονιών του, προκειμένου να συνεχίσει τις καλλιτεχνικές του παραστάσεις και ως τραγουδιστής με το καλλιτεχνικό όνομα Αζναβούρ. Σε μία από εκείνες τις παραστάσεις τον γνώρισε η Εντίθ Πιάφ η οποία και τον προσέλάβε στην καλλιτεχνική της ομάδα κατά τις περιοδείες της.
Από τότε η καλλιτεχνική του εξέλιξη υπήρξε αλματώδης. Από νωρίς γνώρισε τις δημιουργίες του Αρμένιου Σαγιάτ Νοβά του 18ου αιώνα καθώς και του Ομάρ Καγιάμ πάνω στις οποίες ξεκίνησε να γράφει τραγούδια, ααπό το ύφος των οποίων και χαρακτηρίστηκαν «θλιμμένα τραγούδια» (tristesse chansons). Σημαντικότερα εξ αυτών ήταν μια διασκευή του Σαγιάτ Νοβά με τον τίτλο «», το "Ο νε σε ζαμαί", "Κομ ντες ετραζέ", και το "Σε ζουρ ταν αναντύ. Ιδιαίτερες όμως παγκόσμιες επιτυχίες που σημάδεψαν την δεκαετία του 1960 ήταν το "Λα Μάμμα" (1963) και το "Μεσιέ Καρνιμπάλ" της ομώνυμης οπερέτας που πρωτοανεβάστηκε στο Παρίσι στις 17 Δεκεμβρίου του 1963.

-->Ο Σαρλ Αζναβούρ έχει ερμηνεύσει περισσότερα από 1000 τραγούδια, επί το πλείστον στη γαλλική καθώς και πολλά στην αγγλική, ισπανική, ιταλική και γερμανική γλώσσα. Έχει κάνει πολλές περιοδείες εντός αλλά και εκτός Γαλλίας, όπως στις μεγαλύτερες χώρες της Ευρώπης, της Λατινικής Αμερικής, ΗΠΑ και Καναδά, Αρμενία, Αίγυπτο, καθώς και στην Άπω Ανατολή. Παράλληλα έχει λάβει μέρος σε περίπου 60 κινηματογραφικές ταινίες ενώ υποστηρίζεται ότι έχουν πουληθεί περίπου 100.000.000 δίσκοι του. Μεταξύ των πολλών σπουδαίων τραγουδιστών που έχει συνεργαστεί κατά καιρούς συμπεριλαμβάνεται και η Ελληνίδα διεθνής τραγουδίστρια Νανά Μούσχουρη.
Το 1998 το CNN τον συμπεριέλαβε στην τριάδα των μεγαλύτερων τραγουδιστών του αιώνα μαζί με τους Έλβις Πρίσλεϊ και Μπομπ Ντύλαν.  

--> ΦΑΝΙ ΜΑΡΓΚΕΡΙΤ

Η Fanny Marguerite Judith Ardant (Φανί Μαργκερίτ Ζουντίθ Αρντάν) (γεννημέ
νη 22 Μαρτίου 1949) είναι Γαλλίδα ηθοποιός. Έχει εμφανιστεί σε περισσότερες από πενήντα ταινίες από το 1976. Η Αρντάν κέρδισε το Βραβείο Σεζάρ Α' Γυναικείου Ρόλου το 1997 για την ερμηνεία της στο Pedale douce.


--> Ο Ροζέ Βαντίμ Πλεμιάνικοφ (Roger Vladimir Igorevich Plemiannikov, 26 Ιανουαρίου 1928 - 11 Φεβρουαρίου 2000) ήταν Γάλλος σκηνοθέτης, σεναριογράφος, παραγωγός και ηθοποιός. Αποτέλεσε σταθμό στην εξέλιξη του γαλλικού κινηματογράφου της εποχής του και «θεωρήθηκε ο σκηνοθέτης που έφτιαχνε ντίβες».

--> Ο Μπορίς Βιάν (γαλ. Boris Vian, (10 Μαρτίου 1920 στην Αβρύ (Ville d'Avray) - 23 Ιουνίου 1959 στο Παρίσι) υπήρξε Γάλλος συγγραφέας, τζαζίστας, τραγουδοποιός, ηθοποιός, μεταφραστής, μέλος της 'Παταφυσικής και διευθυντής του τμήματος τζαζ της δισκογραφικής εταιρίας Philips. Αναγνωρίζεται σήμερα ως ένας από τους πιο σημαντικούς διανοούμενους της μεταπολεμικής Γαλλίας.
      
   -->  Η Κλοντ Ζαντ (Claude Jade, γεν. 8 Οκτωβρίου 1948 - 1 Δεκεμβρίου 2006) ήταν Γαλλίδα ηθοποιός. Ξεκίνησε την πορεία της με συμμετοχές κυρίως στο θέατρο και την τηλεόραση. Μέσα από μία θεατρική της ερμηνεία στο έργο Ερρίκος Δ' του Λουίτζι Πιραντέλλο, την ανακάλυψε ο Φρανσουά Τριφό και στη συνέχεια εμφανίστηκε σε μία σειρά ταινιών του (Κλεμμένα φιλιά, Παράνομο κρεβάτι, Η αγάπη το βάζει στα πόδια). Έχει παίξει επίσης σε αμερικανικές (Τοπάζ, του Άλφρεντ Χίτσκοκ), ιταλικές, ρωσικές και ιαπωνικές ταινίες. Στην τηλεόραση είχε την μεγαλύτερη της επιτυχία, στη σειρά «Το νησί 30 φέρετρων»       

--> Ο Αλμπέρ Καμύ (Albert Camus, προφέρεται: [alb?? kamy], 7 Νοεμβρίου 1913 - 4 Ιανουαρίου 1960) ήταν Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας, ιδρυτής του Theatre du Travail (1935), για το οποίο δούλεψε ως σκηνοθέτης, διασκευαστής και ηθοποιός. Χρωστά σχεδόν εξίσου τη φήμη του στα μυθιστορήματά του Ο Ξένος και Η Πανούκλα, στα θεατρικά του έργα Καλλιγούλας και Οι δίκαιοι και τέλος στα φιλοσοφικά του δοκίμια Ο Μύθος του Σίσυφου και Ο επαναστατημένος άνθρωπος. Τιμήθηκε το 1957 με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.     

  --> Ο Γκιγιόμ Κανέ (γαλλικά: Guillaume Canet) γεννημένος στις 10 Απριλίου 1973 είναι Γάλλος ηθοποιός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Πρωταγωνίστησε σε ταινίες όπως Αγάπα με αν τολμάς, Κόλαση, Η Παραλία και Μην το πεις σε κανένα για την οποία και κέρδισε το βραβείο Σεζάρ σκηνοθεσίας.


 -->  Ο Ερίκ Ντανιέλ Πιερ Καντονά (24 Μαΐου 1966, Μασσαλία) είναι ένας Γάλλος ηθοποιός και πρώτην επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Από το 2011, είναι Διευθυντής ποδοσφαίρου, στον αθλητικό σύλλογο των Η.Π.Α., Κόσμος Νέας Υόρκης (New York Cosmos).
        
--> Η Ιζαμπέλ Καρό (12 Σεπτεμβρίου 1982 – 17 Νοεμβρίου 2010) υπήρξε μοντέλο, ηθοποιός από τη Μασσαλία, που έμεινε γνωστή κυρίως για τη φωτογράφησή της στη διαφημιστική εκστρατεία κατά της νευρικής ανορεξίας από τον φωτογράφο Ολιβιέρο Τοσκάνι[1][2].
 
--> Ο Βενσάν Κασέλ είναι Γάλλος ηθοποιός. Γεννημένος στις 23 Νοεμβρίου του 1966 στο Παρίσι, είναι γιος του Γάλλου ηθοποιού Ζαν – Πιερ Κασέλ και της δημοσιογράφου Σαμπίν Λιτίκ. Είναι κυρίως γνωστός για ρόλους σκληρών αντρών και έχει εμφανιστεί τόσο σε γαλλόφωνες, όσο και σε αγγλόφωνες ταινίες.

--> Ο Ματιέ Κασσοβίτς (γαλλ.:Mathieu Kassovitz) είναι Γάλλος σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός. Γεννημένος στο Παρίσι στις 3 Αυγούστου 1967, ο Κασσοβίτς θεωρείται ένα από τα καλύτερα ανερχόμενα ταλέντα του σύγχρονου γαλλικού κινηματογράφου, με μεγαλύτερη επιτυχία του τη βραβευμένη στις Κάννες ταινία του με τίτλο «Το Μίσος».
   
  --> Η Κλοντέτ Κολμπέρ (αγγλικά Claudette Colbert, πραγματικό όνομα Εμιλί Κλωντέτ Σοσουάν (Emilie Claudette Chauchoin, 13 Σεπτεμβρίου 1903 - 30 Ιουλίου 1996), ήταν Γάλλοαμερικανίδα ηθοποιός του κινηματογράφου, βραβευμένη με όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου το 1934, για την ταινία του Φρανκ Κάπρα Συνέβη μια νύχτα (It Happened One Night, 1934).
Η Κολμπέρ γεννήθηκε στην πόλη Σαιν Μαντέ (Saint-Mande) της Γαλλίας και μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη, εφόσον η γονείς της μεταφέρθηκαν εκεί κατά την παιδική της ηλικία. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '20 ξεκίνησε να συμμετέχει σε θεατρικές παραστάσεις στο Μπρόντγουεϊ για να μεταπηδήσει στο χώρο του κινηματογράφου με τον ερχομό τον ομιλούντων ταινιών το 1927. Υπέγραψε συμβόλαιο με την εταιρία Paramount και σε μικρό χρονικό διάστημα καθιερώθηκε ως μια από τις πιο ακριβοπληρωμένες σταρ του Χόλιγουντ. Η Κολμπέρ θεωρήθηκε ως μια από τις κυριότερες εκπροσώπους της σοφιστικέ κωμωδίας της δεκαετίας του '30 και πέρα από τη νίκη της στα όσκαρ για την κωμωδία Συνέβη μια νύχτα, έλαβε άλλες δυο υποψηφιότητες για τους δραματικούς της ρόλους στις ταινίες Private Worlds (1935) και Απ' Όταν Έφυγες (Since You Went Away, 1944).
Η δημοτικότητά της άρχισε να πέφτει κατά τις αρχές της δεκαετίας του '50 και το 1961 έκανε την τελευταία κινηματογραφική της εμφάνιση. Σε μεγαλύτερη ηλικία επέστρεψε στο θέατρο και έκανε και κάποιες τηλεοπτικές εμφανίσεις. Πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής της στα νησιά Μπαρμπάντος, όπου και απεβίωσε μετά από μια σειρά εγκεφαλικών επεισοδίων. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την έχει κατατάξει 12η στη λίστα με τις 25 μεγαλύτερες σταρ όλων των εποχών.        

 --> Η Μαριόν Κοτιγιάρ (γαλλ. Marion Cotillard) είναι Γαλλίδα ηθοποιός, γεννημένη στις 30 Σεπτεμβρίου 1975. Στις διακρίσεις τις περιλαμβάνεται μια βράβευση με Όσκαρ, μια Χρυσή Σφαίρα, και ένα Βραβείο BAFTA, όλα για την ερμηνεία της στην ταινία του 2007, «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο» (La Mome /La Vie En Rose). Έχει επίσης λάβει δύο Βραβεία Σεζάρ, που είναι τα σημαντικότερα βραβεία που απονέμονται κάθε χρόνο για τον γαλλικό κινηματογράφο.
Κρατά μια διακεκριμένη θέση στο πλάι της Σιμόν Σινιορέ ως η μόνη Γαλλίδα ηθοποιός που κέρδισε Βραβείο Όσκαρ Α' Γυναικείας Ερμηνείας. Είναι επίσης η πρώτη νικήτρια του συγκεκριμένου βραβείου για μη-αγγλόφωνο ρόλο από το 1960, οπότε και η Σοφία Λόρεν είχε βραβευτεί για την ερμηνεία της στην ταινία Η Ατιμασμένη (La Ciociara). H Κοτιγιάρ είναι επίσης η μοναδική βραβευμένη της Ακαδημίας για ερμηνεία στη γαλλική γλώσσα.
    
 --> Ο Κλωντ Λελούς (γαλλ. Claude Lelouch) γεννημένος στις 30 Οκτωβρίου του 1937 είναι ένας Γάλλος σκηνοθέτης, σεναριογράφος, κινηματογραφιστής, ηθοποιός και παραγωγός κινηματογραφικών ταινιών.
Γεννημένος στο Παρίσι, ο Λελούς κέρδισε για την ταινία του Une Homme et Une Femme το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών του 1966 , καθώς και δύο Όσκαρ (μεταξύ των οποίων και αυτό της "Καλύτερης Ξένης Ταινίας"). Το δραματικό και επικό μιούζικαλ Les Uns et les Autres (1981) θεωρείται από πολλούς το αριστούργημα του.
Είναι γνωστός για την υπέρμετρη χρήση αυτοσχεδιασμού στους διαλόγους των ταινιών του.

--> Ο Ζαν-Πιερ Λεό (Jean-Pierre Leaud, γεν. 5 Μαΐου 1944) είναι Γάλλος ηθοποιός. Η πρώτη του κινηματογραφική ερμηνεία έγινε όταν ήταν σε ηλικία δεκαπέντε ετών, ενσαρκώνοντας τον χαρακτήρα του Αντουάν Ντουανέλ στην ταινία Τα 400 χτυπήματα, του Φρανσουά Τριφό. Έκτοτε, συμμετείχε σε μία σειρά ταινιών του Τριφό, υποδυόμενος τον συγκεκριμένο κινηματογραφικό ήρωα.


--> Η Σοφί (πλήρες όνομα Sophie Daniele Sylvie Maupu) γεννήθηκε στο Παρίσι και ξεκίνησε την επαγγελματική της σταδιοδρομία σε ηλικία 14 ετών όταν ο σκηνοθέτης Κλοντ Πινοτό την επέλεξε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία La Boum (Το Πάρτι - 1980). Το φιλμ είχε τεράστια επιτυχία και την έκανε είδωλο στη Γαλλία, σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες αλλά και στην Ιαπωνία. Δύο χρόνια μετά (1982), η συνέχεια της ταινίας La Boum 2, λιγότερο κωμική και περισσότερο αισθηματική, βοήθησε στην περαιτέρω αύξηση της δημοτικότητας της. Το 1983, κέρδισε το βραβείο Cesar (το Γαλλικό Όσκαρ) για την "Περισσότερο Υποσχόμενη Ηθοποιό".
Σε ηλικία 18 ετών, ερμήνευσε έναν πιο απαιτητικό όλο στην ταινία Fort Saganne (1984), όπου συμπρωταγωνίστησε με τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ και την Κατρίν Ντενέβ. Την ίδια χρονιά εμφανίστηκε δίπλα στον Ζαν Πολ Μπελμοντό στην ταινία Joyeuses Paques (1984), βασισμένη στο θεατρικό έργο του Ζαν Πουαρέ. Ξεδίπλωσε το υποκριτικό της ταλέντο στις ταινίες του επί πολλά χρόνια συντρόφου της Αντρέι Ζουλάφσκι: L'Amour braque (1985), Mes nuits sont plus belles que vos jours (1989), La Note bleue (1991) και Fidelite" (2000).
Η Σοφί αν και αρκετά δημοφιλής στην Ευρώπη, έγινε παγκοσμίως γνωστή ερμηνεύοντας την Πριγκίπισσα Ιζαμπέλα στο ιστορικό έπος του Μελ Γκίμπσον Braveheart το (1995). Μετά από αυτήν την επιτυχία εμφανίστηκε στο A Midsummer Night's Dream (Όνειρο θερινής νυκτός - 1999) και σαν το κορίτσι του Τζέημς Μποντ στην ταινία The World Is Not Enough (Ο Κόσμος δεν είναι αρκετός - 1999).
Η Σοφί έγραψε την ημι-αυτοβιογραφική νουβέλα Telling Lies το 2001 και παράλληλα προσπάθησε να την μεταφέρει στο σινεμά. Το σκηνοθετικό της ντεμπούτο με την ταινία Parlez-moi d'amour και πρωταγωνίστρια τη φίλη της Τζουντίθ Γκοντρές, της απέφερε το βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ του Μόντρεαλ το 2002. Παλιότερα, το 1995, είχε σκηνοθετήσει μια ταινία μικρού μήκους (L'Aube a l'envers) με πρωταγωνίστρια και πάλι τη Γκοντρές.
           
--> Ο Μαρσέλ Μανζέλ (Marcel Mangel), πιο πολύ γνωστός ως Μαρσέλ Μαρσώ (Marcel Marceau, 22 Μαρτίου 1923 – 22 Σεπτεμβρίου 2007 [1] ήταν ένας παγκοσμίου φήμης μίμος. Θεωρείται ο μόνος υπεύθυνος για την αναβίωση της τέχνης του μιμικού θεάτρου έπειτα από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
 
-->   Η Μπριζίτ Μπαρντό, (γαλλικά: Brigitte Anne-Marie Bardot), είναι Γαλλίδα ηθοποιός του κινηματογράφου και τραγουδίστρια. Επίσης είναι ένθερμη ακτιβίστρια υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων, ιδρυτής και πρόεδρος του Ιδρύματος Μπριζίτ Μπαρντό.
Μύθος και σύμβολο του σεξ των δεκαετιών 1950 και 1960, ήταν αστέρι παγκόσμιας αναγνωρισιμότητας, ηγερία και μούσα των μεγαλύτερων καλλιτεχνών της εποχής. Έμβλημα της γυναικείας χειραφέτησης και της σεξουαλικής απελευθέρωσης, έφερε επανάσταση στα ήθη, περνώντας από γυναίκα-παιδί σε femme fatale, ελεύθερη και προκλητική, ενζενί και ελευθεριάζουσα, σε μια εποχή μεταπολεμική και συντηρητική. Με 48 ταινίες στο ενεργητικό της και περισσότερα από 80 τραγούδια σε 21 έτη καριέρας, η Μπριζίτ Μπαρντό, πασίγνωστη επίσης με τα αρχικά της, BB («Μπεμπέ»), είναι μια από τις γνωστότερες Γαλλίδες καλλιτέχνιδες παγκοσμίως.
    
   -> Ο Ζαν Λουί Μπαρό (γαλλικά: Jean-Louis Barrault, Παρίσι, 8 Σεπτεμβρίου 1910 22 Ιανουαρίου 1994) ήταν Γάλλος καινοτόμος ηθοποιός, μίμος και σκηνοθέτης του θεάτρου. Γεννήθηκε στο Βεσινέ και υπήρξε μαθητής των Σαρλ Ντιλέ και Ετιέν Ντεκρού. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Λούβρου, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως χειρωνάκτης στην παρισινή αγορά του Αλ. Το 1940 έγινε μέλος της Κομεντί Φρανσέζ, ενώ παράλληλα δημιούργησε το θέατρο του Μαρινί. Έργα που σκηνοθέτησε με επιτυχία: Η Δίκη (Κάφκα, 1947), Κατάσταση Πολιορκίας (Καμί, 1948), Ο κλήρος του μεσημεριού (Κλοντέλ, 1948), Τιμωρημένος έρωτας (Ανούιγ, 1950), Βάκχος (Κοκτό, 1951), Ρινόκερος (Ιονέσκο, 1960), Ευτυχισμένες μέρες (Μπέκετ, 1964), Τα παραβάν (Ζενέ 1966)κ.α. Το 1958 ο γάλλος υπουργός πολιτισμού Αντρέ Μαλρό του παραχώρησε τη χρήση του ημικρατικού θεάτρου "Οντεόν", αλλά ο ίδιος του την αφαίρεσε δέκα χρόνια αργότερα, όταν ο Μπαρό υποστήριξε τη φοιτητική εξέγερση του Μαϊου του 1968. Διατέλεσε διευθυντής του δεύτερου κρατικού θεάτρου της Γαλλίας (1959-1968) και του λαικού θεάτρου (από το 1968). Το 1981, μαζί με τη σύζυγό του Μαντλέν Ρενό, επίσης ηθοποιό, ίδρυσαν το θέατρο "Ρον Πουέν" του οποίου τη διεύθυνση διατήρησε μέχρι το τέλος της ζωής του.
Commons logo
 
-->  Η Σάρα Μπερνάρ (Sarah Bernhardt) (περ. 25 Σεπτεμβρίου 1844 – 26 Μαρτίου 1923) ήταν μια θρυλική Γαλλίδα ηθοποιός του θεάτρου και του πρώιμου κινηματογράφου, για την οποία έχει ειπωθεί ότι ήταν "η πιο φημισμένη ηθοποιός που γνώρισε ποτέ ο κόσμος".[2] Η Μπερνάρ απόκτησε τη φήμη της στις θεατρικές σκηνές της Ευρώπης, τη δεκαετία του 1870, και έγινε γρήγορα περιζήτητη σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική. Κέρδισε την αναγνώριση ως σοβαρή δραματική ηθοποιός, γεγονός για το οποίο της αποδόθηκε το προσωνύμιο "η θεϊκή Σάρα".
  
 --> Ο Γκιγιόμ Ντεπαρντιέ (Guillaume Depardieu) ήταν Γάλλος ηθοποιός.
Ήταν γιος του επίσης ηθοποιού Ζεράρ Ντεπαρντιέ και της Ελιζαμπέτ Ντεπαρντιέ και γεννήθηκε στις 7 Απριλίου του 1971.
Επί πολλά χρόνια είχε καταπιεστεί από την προσωπικότητα του πατέρα του, Ζεράρ Ντεπαρντιέ, εξ ου και η επαναστατημένη του νεότητα, που σημαδεύτηκε από την ταχύτητα, τη βία, τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Τη ζωή του σημάδεψε ένα ατύχημα με τη μοτοσικλέτα του το 1995. Μετά από 17 εγχειρήσεις, ο Γκιγιόμ υποβλήθηκε σε ακρωτηριασμό τού ενός ποδιού του το 2003.
Υπήρξε ανέκαθεν ένας πολύ ευαίσθητος ηθοποιός. Ήταν βραβευμένος με το Σεζάρ Υποσχόμενου Ηθοποιού το 1995. Το 1999 απέσπασε το βραβείο Γκιγιόν Καλύτερου Ηθοποιού για το ρόλο του στην ταινία Pola X.
Στις 13 Οκτωβρίου 2008, ο Γκιγιόμ Ντεπαρντιέ απεβίωσε σε ηλικία 37 ετών, αφήνοντας την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο του Παρισιού, όταν προσβλήθηκε από ιό που τού προκάλεσε οξεία πνευμονία.
   
  -->  O Ζαν Ντιζαρντέν (γαλλικά: Jean Dujardin), γεννημένος στις 19 Ιουνίου 1972, είναι Γάλλος ηθοποιός. Έχει δουλέψει κυρίως με το σκηνοθέτη Μισέλ Χαζαναβίσιους, πρωταγωνιστώντας σε κατασκοπευτικές κωμωδίες. Ο Ντιζαρντέν έλαβε παγκόσμια καλλιτεχνική αναγνώριση με το ρόλο του στη σιωπηλή ταινία The Artist το 2011 που σκηνοθέτησε ο Χαζαναβίσιους. Κέρδισε Χρυσή Σφαίρα Α' Ανδρικού Ρόλου σε Κωμωδία/Μιούζικαλ[1], το βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού στο Φεστιβάλ Καννών[2] και Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου Γεννήθηκε στις 27 Δεκμβρίου του 1948, στο Σατωρού. Ο πατέρας του ήταν μεταλλωρύχος.[1] Στα 13 του χρόνια παράτησε το σχολείο,[2] ενώ στα 15 του πήγε στο Παρίσι, για να σπουδάσει τη δραματική τέχνη. To 1965, έπαιξε για πρώτη φορά σε κινηματογραφική ταινία, η οποία ήταν μικρού μικρού μήκους και είχε τίτλο "Le Beatnik et le Minet".[3] Στη συνέχεια, ενσωματώθηκε στο θίασο του Ζαν-Λουί Κοσέ και, έπειτα, συμμετείχε στην τηλεοπτική σειρά "Rendez vous a Badenberg". Εκείνη την περίοδο γνώρισε τους Ρυφύς και Ρομάν Μπυτέιγ, με τους οποιούς έπαιξε στο θέατρο "Cafe de la Gare".[1] Ακολούθησαν μικροί ρόλοι σε μεγάλου μήκους ταινίες,[3] όπως το "Ναταλί Γκρανζέ" (1972) της Μαργκερίτ Ντυράς, η οποία είχε παταγώδη αποτυχία.[1]
Το 1974, έπαιξε τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο, στην ταινία "Ο Χορός των Διεφθαρμένων" του Μπερτράν Μπλιε, ο οποίος ήταν μέλος της επιτροπής του Φεστιβάλ των Καννών. Το 1976, συμπρωταγωνίστησε με την Ορνέλλα Μούτι στην ταινία "Η τελευταία γυναίκα"[2] και στο "1900", του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.[3] Το 1980, κέρδισε το βραβείο Σεζάρ, χάρις στην ερμηνεία του στο "Το τελευταίο μετρό", στην οποία συμπρωταγωνίστησε με την Κατρίν Ντενέβ[2] και σκηνοθέτης ήταν ο Φρανσουά Τρυφώ. Μέσα στην ίδια χρονιά συνεργάστηκε, και πάλι, με τον Μωρίς Πιαλά, για την ταινία "Λούλου".
Το 1981, πρωταγωνίστησε στην ταινία του Ντανιέλ Βιν, "Η επιστροφή του Μαρτέν Γκερ" και το 1982, στο "Δαντών", του Αντρέι Βάιντα.[3] Το 1985, κέρδισε το βραβείο του καλύτερου ηθοποιού, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, αφού πρωταγωνίστησε στο "Police" του Μωρίς Πιαλά. Την επόμενη χρονιά πρωταγωνίστησε στο "Ζαν ντε Φλορέτ" του Κλωντ Μπερρί. Το 1987, συνεργάστηκε και πάλι με τον Πιαλά στην ταινία "Κάτω από τον ήλιο του σατανά", συμπρωταγωνιστώντας, παράλληλα, με την Σαντρίν Μπονέρ, ενώ το 1988, συμπρωταγωνίστησε με την Ιζαμπέλ Αντζανί στο "Camille Claudel". Το 1990, συνεργάστηκε με τον Ζαν-Πωλ Ραππενώ για την ταινία "Συρανό ντε Μπερζεράκ", χάρις στην ερμηνεία του στην οποία, κέρδισε το βραβείο Σεζάρ, το βραβείο καλύτερου ηθοποιού του Φεστιβάλ των Καννών, ενώ προτάθηκε και για ένα βραβείο Όσκαρ. Την ίδια χρονιά κέρδισε το Χρυσό Γάντι του καλύτερου ηθοποιού,[2] πρωταγωνιστώντας στην ταινία του Πίτερ Ουϊαρ, "Η πράσινη κάρτα".
Το 1991, συνεργάστηκε σε επαγγελματικό επίπεδο, για πρώτη φορά με το γιο του Γκιγιώμ, στην ταινία "Όλα τα πρωινά του κόσμου" του Αλαίν Κορνώ.[1] Το 1992, στην ταινία "1492: Conquest of Paradise" είχε τον ρόλο του Χριστόφορου Κολόμβου.[2] Το 1994, πρωταγωνίστησε στην ταινία του Υβ Ανζελό, "Ο συνταγματάρχης Σαμπέρτ"[3] και στο "My Father the Hero". Το 1996, έπαιξε στο "Hamlet". Την ίδια χρονιά τού απονεμήθηκε ο τίτλος του "Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής". Το 1998, πρωταγωνίστησε στην ταινία "Το Σιδηρούν Προσωπείον" (μαζί με τους Τζέρεμυ Άιρονς, Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Τζων Μάλκοβιτς, Γκάμπριελ Μπερν και Χιου Λώρι). Το 1999, είχε τον ρόλο του Οβελίξ στην ταινία "Αστερίξ και Οβελίξ εναντίον Καίσαρα", συμπρωταγωνιστώντας με τον Κριστιάν Κλαβιέ. Η ταινία αυτή προτάθηκε για τέσσερα βραβεία Σεζάρ, κερδίζωντας τα τρία από αυτά.[2] Το 2000, έπαιξε στο "Vatel" του Ρόλαντ Ζοφέ.[3] και συμπρωταγωνίστησε με την Γκλεν Κλόουζ στην ταινία "102 Σκυλία της Δαλματίας".
Το 2002, είχε και πάλι το ρόλο του Οβελίξ, στην ταινία "Αστερίξ και Οβελίξ: επιχείρηση Κλεοπάτρα", στην οποία έπαιξε και η Μόνικα Μπελλούτσι και έκοψε 15 εκατομμύρια εισιτήρια μόνο στη Γαλλία. Την ίδια χρονιά, έπαιξε στην ταινία "Between Strangers", με τη Σοφία Λόρεν και τον Μάλκολμ ΜακΝτάουελ.[2] Το 2004, έπαιξε στο "Ο χρόνος που κυλά" του Αντρέ Τισενέ και την επόμενη χρονιά, συνεργάστηκε ξανά με τον Μπερτράν Μπλιε για το "Πόσο μ'αγαπάς;".[3] Το 2006, πρωταγωνίστησε στο "Paris, je t'aime". Την ίδια χρονιά, μάλιστα, τού απονεμήθηκε το βραβείο Στανισλάφσκι, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας, για την καριέρα του στο χώρο της υποκριτικής. Το 2008, ξαναπήρε το ρόλο του Οβελίξ, για το "Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες", μαζί με τους Κλοβί Κορνιγιάκ και Αλαίν Ντελόν. Η ταινία αυτή είχε προϋπολογισμό 78 εκατομμύρια ευρώ. Το 2010, πρωταγωνίστησε στις ταινίες "Mammuth" και "Potiche" (στη δεύτερη μαζί με την Κατρίν Ντενέβ).[2] Tο 2012, πρωταγωνίστησε στο "Αστερίξ και Οβελίξ στη Βρετανία"[4] και στο "Ο άνθρωπος που γελά".[5]
 
--> Η Εμανουέλ Ριβά (γαλλικά: Emmanuelle Riva), γεννημένη στις 24 Φεβρουαρίου 1927, είναι Γαλλίδα ηθοποιός. Είναι περισσότερο γνωστή για τους ρόλους της στις ταινίες Χιροσίμα, Αγάπη μου (Hiroshima mon amour, 1959), Ο Εφημέριος (Leon Morin, Pretre, 1961), Τρία Χρώματα: Η Μπλε Ταινία (Trois Couleurs: Bleu, 1993) και Venus Beaute: Ινστιτούτο Ομορφιάς (Venus Βeaute (institut), 1999). Το 2012 πρωταγωνίστησε στη δραματική ταινία Αγάπη (Amour). Για την ερμηνεία της έλαβε υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου.[1] Στην ηλικία των 85 ετών είναι η γηραιότερη ηθοποιός που λαμβάνει υποψηφιότητα για το συγκεκριμένο βραβείο
   
 --> Η Σιμόν Σινιορέ (γαλλ. Simone Signoret) (25 Μαρτίου 1921 - 30 Σεπτεμβρίου 1985) ήταν Γαλλίδα ηθοποιός, η οποία συγκαταλέγεται ανάμεσα στις σημαντικότερες σταρ του γαλλικού σινεμά, όλων των εποχών. Ήταν η πρώτη γαλλίδα ηθοποιός που τιμήθηκε με όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου, (με δεύτερη την Μαριόν Κοτιγιάρ το 2008) και είναι γνωστή για τη συμμετοχή της στις ταινίες: Χρυσούν κράνος (Casque d'or, 1952), Οι διαβολογυναίκες (Les Diaboliques, 1955), Οι μάγισσες του Σέιλεμ (Les Sorcieres de Salem, 1957), Ο ανεμοστρόβιλος του πάθους (Room At The Top, 1959), Η μεγάλη στρατιά των αφανών ηρώων (L'Armee des ombres, 1969) και Η ομολογία (L' aveu, 1970).

--> Η Ωντρύ Τοτού (στα γαλλικά Audrey Tautou) γεννήθηκε στις 9 Αυγούστου του 1976. Είναι γαλλίδα ηθοποιός η οποία μέχρι το 2006 ήταν γνωστή παγκοσμίως ως η ηθοποιός που πρωταγωνίστησε στη πολυβραβευμένη ταινία Αμελί. Ωστόσο, ο μεγαλύτερος ρόλος που έχει πάρει έως τώρα είναι αυτός δίπλα στον Τομ Χανκς στην πολυσυζητημένη ταινία Κώδικας ντα Βίντσι (2006).Η Τοτού γεννήθηκε στη Μπωμόν της Γαλλίας. Το 1999, συμμετείχε σε ένα διαγωνισμό νέων ταλέντων, χορηγός του οποίου ήταν το Canal Plus, στην εκπομπή "Οι νέοι πρώτα", και κέρδισε το βραβείο νεότερης ηθοποιού στο 9ο Φεστιβάλ Νέων Κωμικών της Μπεζιέ. Αργότερα, την πρόσεξε ο Τόνυ Μάρσαλ ο οποίος της έδωσε ένα ρόλο στο βραβευμένο με Σεζάρ, Venus Beauty Institute (1999). To 2000 κέρδισε το βραβείο Σουζάν Μπιανσέτι ως η πιο υποσχόμενη νέα ηθοποιός στη Γαλλία.
Το 2001 η Τοτού εξελίχθηκε σε παγκόσμια διασημότητα, ερμηνεύοντας το ρόλο της Αμελί. Ωστόσο στη Γαλλία ακόμη ήταν περισσότερο γνωστή για τη δουλειά της στο Venus Beauty Institute, παρά για το ρόλο της "Αμελί". Το 2002 στην ταινία Μ' αγαπά, δεν μ' αγαπά.Το 2004 στην ταινία Οι Ατελείωτοι Αρραβώνες με τον ίδιο σκηνοθέτη της ταινίας Αμελί.
Το 2005 η Τοτού συμμετείχε στην πρώτη της χολιγουντιανή παραγωγή στο πλευρό του Τομ Χανκς, στην ταινία Κώδικας ντα Βίντσι, διασκευή του ομότιτλου παγκόσμιου μπεστ σέλλερ του συγγραφέα Νταν Μπράουν, σκηνοθετημένη από τον Ρον Χάουαρντ.
 Λουί ντε Φυνές
Ο Λουί ντε Φυνές (Louis de Funes), (31 Ιουλίου 1914 - 27 Ιανουαρίου 1983) ήταν Γάλλος ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους κωμικούς ηθοποιούς στην ιστορία του γαλλικού κινηματογράφου.Γεννημένος από οικογένεια με ισπανική καταγωγή στο Κουρμπεβουά (Courbevoie), ο Λουί ντε Φυνές ξεκίνησε ως πιανίστας και ηθοποιός του καμπαρέ. Από το 1945 μέχρι το 1957 μετείχε ως ηθοποιός σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες ως καρατερίστας ηθοποιός. Είναι γνωστός για τους νευρικούς, υπερκινητικούς χαρακτήρες που ερμήνευσε, όπως το "Αντώνιος και Αντουανέττα", "Το δηλητήριο", "Οι Ουσσάροι", "Διασχίζοντας το Παρίσι", "Ο Βασιλιάς του Μπλα-μπλα-μπλα", Ο Χωροφύλακας του Σαν-Τροπέ, στην ομώνυμη σειρά ταινιών κ.ά. Έγινε περισσότερο γνωστός στην Ευρώπη, ενώ παρά την επιτυχία του στον κινηματογράφο δεν σταμάτησε να παίζει στο θέατρο, ειδικά μετά την επιστροφή του το 1972, που υπήρξε θριαμβευτική, μέχρι το τέλος της ζωής του.
Στην Ελλάδα συχνά αναφέρεται και σαν "Βέγγος της Γαλλίας" λόγω των πολλών κοινών τους σημείων. Πέθανε μετά από καρδιακή προσβολή στη πόλη Ναντ της Γαλλίας.

Επιμέλεια: Kosa Nosstra - Κοσμίδου Ιωάννα Α2

Διερευνηση γύρω απο τους Γάλλους Σκηνοθέτες

 

Γάλλοι ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ
Project Α Λυκείου
ΓΑΛΛΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ


--> O Ζαν-Ζακ Ανό (γαλλικά: Jean-Jacques Annaud), γεννημένος την 1η Οκτωβρίου 1943 στην πόλη Ζουβισύ-σιρ-Όρζ, είναι Γάλλος σκηνοθέτης,σεναριογράφος και παραγωγός ταινιών. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του έχει τιμηθεί με πέντε Βραβεία Σεζάρ, καθώς και ένα Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας το 1976.

--> Ο Ουριέλ Ζοχάρ (En: Ouriel Zohar), γεννημένος το 1952, κατάγεται από το Ισραήλ. Είναι σκηνοθέτης του Γαλλικού θεάτρου, θεατρικόςσυγγραφέας και μεταφραστής από τα Γαλλικά στα Εβραϊκά. Δημιούργησε το θέατρο Technion το 1986 και είναι επισκέπτης Καθηγητής στοΠανεπιστήμιο Paris VIII και HEC Paris από το 1995.


--> Ο Κώστας Γαβράς είναι Έλληνας σκηνοθέτης του γαλλικού κινηματογράφου.
Γεννήθηκε στα Λουτρά Ηραίας Αρκαδίας στις 12 Φεβρουαρίου 1933 και σπούδασε Συγκριτική Φιλολογία στη Σορβόνη καθώς και κινηματογράφο στην IDHEC. Εργάστηκε ως βοηθός σε διάφορες παραγωγές και συνεργάστηκε με τον Κλερ και τον Κλεμάν, πριν σκηνοθετήσει την πρώτη του ταινία "Διαμέρισμα Δολοφόνων" το 1965. Καθιερώθηκε με μία σειρά πολιτικών θρίλερ που αποκάλυψαν το βίαιο πρόσωπο δικτατορικών καθεστώτων, μέσα από προσωπικές τραγωδίες ασυμβίβαστων ανθρώπων. Ο Γαβράς ήταν υποψήφιος για Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας 1969 (Ζ), και κέρδισε το Όσκαρ Σεναρίου 1982 (Ο αγνοούμενος). Κέρδισε επίσης Χρυσό Φοίνικα φεστιβάλ Καννών 1982 (Ο αγνοούμενος), Ειδικό Βραβείο Κριτικής Επιτροπής Φεστιβάλ Καννών 1975 (Ειδικό δικαστήριο), Χρυσή Άρκτος Φεστιβάλ Βερολίνου 1990 (Μουσικό κουτί). To 2002 σκηνοθέτησε την ταινία Αμήν. που κέρδισε Βραβείο César καλύτερου σεναρίου 2003.

--> Ο Ρομέν Γκαρί, ψευδώνυμο του Ρομάν Κατσέβ, γεννήθηκε στις 8 Μαΐου 1914 στη Βίλνιους (Λιθουανία) και πέθανε στις 2 Δεκεμβρίου 1980 στο Παρίσι. Είναι ο μοναδικός Γάλλος λoγοτέχνης που βραβεύτηκε δύο φορές με το Βραβείο Γκονκούρ.


--> Ο Αλμπέρ Καμύ (Albert Camus, προφέρεται: [albɛʁ kamy], 7 Νοεμβρίου 1913 - 4 Ιανουαρίου 1960) ήταν Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας, ιδρυτής του Theatre du Travail (1935), για το οποίο δούλεψε ως σκηνοθέτης, διασκευαστής και ηθοποιός. Χρωστά σχεδόν εξίσου τη φήμη του στα μυθιστορήματά του Ο Ξένος και Η Πανούκλα, στα θεατρικά του έργα Καλλιγούλας και Οι δίκαιοι και τέλος στα φιλοσοφικά του δοκίμια Ο Μύθος του Σίσυφου και Ο επαναστατημένος άνθρωπος. Τιμήθηκε το 1957 με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.

--> Ο Ματιέ Κασσοβίτς (γαλλ.:Mathieu Kassovitz) είναι Γάλλος σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός. Γεννημένος στο Παρίσι στις3 Αυγούστου 1967, ο Κασσοβίτς θεωρείται ένα από τα καλύτερα ανερχόμενα ταλέντα του σύγχρονου γαλλικού κινηματογράφου, με μεγαλύτερη επιτυχία του τη βραβευμένη στις Κάννες ταινία του με τίτλο «Το Μίσος».

--> Ο Ζωρζ Μελιέ (Maries-Georges-Jean Méliès, 8 Δεκεμβρίου 1861 – 21 Ιανουαρίου 1938) ήταν Γάλλος κινηματογραφιστής, γνωστός για τις τεχνικές καινοτομίες που εισήγαγε. Θεωρείται ένας από τους πρώτους σκηνοθέτες στην ιστορία του κινηματογράφου και συνέβαλε σημαντικά στην μετεξέλιξη του από τεχνική σε μία νέα μορφή τέχνης.

--> Ο Ζαν Λουί Μπαρό (γαλλικά: Jean-Louis Barrault, Παρίσι, 8 Σεπτεμβρίου 1910- 22 Ιανουαρίου 1994) ήταν Γάλλος καινοτόμοςηθοποιός, μίμος και σκηνοθέτης του θεάτρου. Γεννήθηκε στο Βεσινέ και υπήρξε μαθητής των Σαρλ Ντιλέ και Ετιέν Ντεκρού. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Λούβρου, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως χειρωνάκτης στην παρισινή αγορά του Αλ. Το 1940 έγινε μέλος της Κομεντί Φρανσέζ, ενώ παράλληλα δημιούργησε το θέατρο του Μαρινί. Έργα που σκηνοθέτησε με επιτυχία: Η Δίκη (Κάφκα, 1947),Κατάσταση Πολιορκίας (Καμί, 1948), Ο κλήρος του μεσημεριού (Κλοντέλ, 1948), Τιμωρημένος έρωτας (Ανούιγ, 1950), Βάκχος (Κοκτό, 1951), Ρινόκερος (Ιονέσκο, 1960), Ευτυχισμένες μέρες (Μπέκετ, 1964), Τα παραβάν (Ζενέ 1966)κ.α. Το 1958 ο γάλλος υπουργός πολιτισμού Αντρέ Μαλρό του παραχώρησε τη χρήση του ημικρατικού θεάτρου "Οντεόν", αλλά ο ίδιος του την αφαίρεσε δέκα χρόνια αργότερα, όταν ο Μπαρό υποστήριξε τη φοιτητική εξέγερση του Μαϊου του 1968. Διατέλεσε διευθυντής του δεύτερου κρατικού θεάτρου της Γαλλίας (1959-1968) και του λαικού θεάτρου (από το 1968). Το 1981, μαζί με τη σύζυγό του Μαντλέν Ρενό, επίσης ηθοποιό, ίδρυσαν το θέατρο "Ρον Πουέν" του οποίου τη διεύθυνση διατήρησε μέχρι το τέλος της ζωής του.

--> Ο Χοσέ Μπεναζέραφ (γαλλ. José Bénazéraf) γεννημένος στις 8 Ιανουαρίου του 1922 στην Καζαμπλάνκα του Μαρόκο, είναι Γάλλοςσκηνοθέτης και παραγωγός.
Αφού τελείωσε τις σπουδές του στις πολιτικές επιστήμες, ξεκίνησε την καριέρα του κάνοντας το 1958 την παραγωγή του φιλμ Les lavandières du Portugal με σκηνοθέτη τον Pierre Gaspard-Huit. Στη δεκαετία του 1960 άρχισε να σκηνοθετεί ερωτικές ταινίες ξεκινώντας με το L'éternité pour tous το 1961. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 μετακινήθηκε στο χώρο του πορνό γυρίζοντας κυρίως χαμηλού προϋπολογισμού παραγωγές κατευθείαν για την αγορά του βίντεο, κάτι που αποτέλεσε πλήγμα στην όποια φήμη του.

--> Ο Ένκι Μπιλάλ (Enki Bilal, 1951-) είναι Γάλλος δημιουργός κόμικς και σκηνοθέτης. Το πιο γνωστό του έργο είναι η Τριλογία της Νικοπόλ (Nikopol) (Η γιορτή των Αθανάτων / La Foire aux Immortels, Η Γυναίκα Παγίδα / La Femme Piège και Ισημερινό Ψύχος / Froid Équateur).

--> Η Μαργκερίτ Ντυράς (Marguerite Duras, 1914-1996) ήταν Γαλλίδα συγγραφέας και σκηνοθέτις γεννημένη στην Ινδοκίνα. Το 1984 κέρδισε το βραβείο Γκονκούρ για το μυθιστόρημά της L'Amant (Ο Εραστής).
Γεννήθηκε στην Σαϊγκόν, στην Γαλλική Ινδοκίνα (σημερινό Βιετνάμ) στις 4 Απριλίου 1914. Οι γονείς της έφτασαν στην Ινδοκίνα εξαιτίας μιας καμπάνιας για την εργασία στις αποικίες. Ο πατέρας της πέθανε λίγο μετά. Η δύσκολη ζωή της υπήρξε πηγή έμπνευσής για τα έργα της. Στα 17 της πήγε στην Γαλλία για να σπουδάσει μαθηματικά, αλλά τα παράτησε και σπούδασε πολιτικές επιστήμες και νομική. Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δούλευε για την κυβέρνηση του Βισύ, αλλά ταυτόχρονα ήταν μέλος της Γαλλικής Αντίστασης και γι' αυτό στάλθηκε στο Μπούχενβαλντ, απ' όπου μετά βίας επέζησε. Το 1943 δημοσίευσε το πρώτο της μυθιστόρημα Les Impudents.

--> Ο Ρόμαν Πολάνσκι (γενν: 18 Αυγούστου 1933) είναι Γαλλό-Πολωνός σκηνοθέτης, παραγωγός, σεναριογράφος και ηθοποιός έχοντας κάνει ταινίες στην Πολωνία, τη Βρετανία, την Αμερική και τη Γαλλία.
Γεννήθηκε στο Παρίσι από Πολωνούς γονείς και μετακόμισε με την οικογένειά του πίσω στην Πολωνία το 1937, λίγο πριν το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.[1] Επιβίωσε απο το ολοκαύτωμα, σπούδασε στην Πολωνία και έγινε σκηνοθέτης σε εμπορικές ταινίες.[2] Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γυμνός Πειρασμός (1962) έγινε στην Πολωνία και πήρε υποψηφιότητα γιαΌσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας αλλά νικήθηκε από την ταινία του Φεντερίκο Φελίνι 8 1/2. Από τότε έλαβε πέντε υποψηφιότητες Όσκαρ, μαζί με δύο Μπάφτα, τέσσερα Σεζάρ, μία Χρυσή Σφαίρα και ένα Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Κανών στη Γαλλία.Στο Ηνωμένο Βασίλειο σκηνοθέτησε τρεις ταινίες, αρχίζοντας με την Αποστροφή (1965). Το 1968 μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες και εδραίωσε τη θέση του όταν σκηνοθέτησε τη βραβευμένη με Όσκαρ ταινία τρόμου Το Μωρό της Ρόζμαρυ (1968).

--> Ο Αλέν Ρενέ (Γαλλικά: Alain Resnais, 2 Ιουνίου 1922) είναι Γάλλος σκηνοθέτης γνωστός κυρίως για τις ταινίες του "Χιροσίμα, αγάπη μου" (1959), Πέρυσι στο Μάριενμπαντ (1961) και Providence (1977) . Κατά τη διάρκεια της κινηματογραφικής σταδιοδρομίας του κέρδισε πολλές διακρίσεις ενώ συνδέθηκε[1] στενά και με το κινηματογραφικό ρεύμα του "Νέου Κύματος" (Nouvelle Vague).

--> Ο Ραούλ Ρουίς (ισπανικά: Raúl Ruiz) είναι χιλιανός σκηνοθέτης, γεννημένος στις 25 Ιουλίου 1941 στο Πουέρτο Μοντ της Χιλής. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του "Tres tristes tigres" του χαρίζει τη Χρυσή λεοπάρδαλη στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο το 1969. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τη συνεργάτιδά του, Βαλέρια Σαρμιέντο(Valeria Sarmiento). Το 1973, μετά το πραξικόπημα του δικτάτορα Αουγούστο Πινοσέτ, εγκατέλειψε τη Χιλή και εγκαταστάθηκε στη Γαλλία.

--> Ο Ζακ Τατί (Jacques Tati, 9 Οκτωβρίου 1907 - 4 Νοεμβρίου 1982) ήταν Γάλλος σκηνοθέτης και κωμικός ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Γεννήθηκε ως Jacques Tatischeff από Ρώσο πατέρα και Ολλανδέζα μητέρα στο Παρίσι. Σήμερα θεωρείται από τους πρωτοπόρους του σύγχρονου κινηματογράφου.

--> Ο Φρανσουά Τρυφώ (François Roland Truffaut, 6 Φεβρουαρίου 1932 - 21 Οκτωβρίου 1984) ήταν Γάλλος κριτικός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός του κινηματογράφου, από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους του γαλλικού νέου κύματος.
Με τη βοήθεια του θεωρητικού του κινηματογράφου Αντρέ Μπαζέν, άρχισε να γράφει κριτικές στο περιοδικό Cahiers du cinema, με το οποίο, μαζί άλλους συναδέλφους του, άνοιξαν τον δρόμο για το νέο κύμα και το μη εμπορικό κινηματογράφο. Με την μικρού μήκους ταινία του Les Mistons (1958), και θέμα την σεξουαλική αφύπνιση μιας ομάδας νεαρών, έθεσε στην πράξη τις θεωρίες του, τις οποίες συνέχισε στην ημιαυτοβιογραφική, μεγάλου μήκους ταινία του, Τα 400 χτυπήματα (Les Quatres Cents Coups, 1959), μία γεμάτη ειλικρίνεια αλλά και ποίηση ταινία, που κέρδισε το βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Καννών, κάτι που τον καθιέρωσε ως τον κατ' εξοχήν ηγέτη του πρωτοεμφανιζόμενου νέου κύματος (nouvelle vague).

--> Ο Μισέλ Χαζαναβίσιους (γαλλικά: Michel Hazanavicius), γεννημένος στις 29 Μαρτίου 1967, είναι Γάλλος σκηνοθέτης, παραγωγός και σεναριογράφος γνωστός κυρίως για τις κατασκοπευτικές παρωδίες OSS 117: Αποστολή στο Κάιρο (OSS 117: Cairo, Nest of Spies, 2006) και Ο Κατάσκοπος που Γύρισε από το... Ρίο! Μυστικός Πράκτορας OSS 117 (OSS 117: Lost in Rio, 2009) . Το 2011 σκηνοθέτησε και έγραψε τη βωβή ταινία The Artist η οποία έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Καννών το 2011. Ο Χαζαναβίσιους κέρδισε Όσκαρ σκηνοθεσίας, BAFTA καλύτερης σκηνοθεσίας και πρωτότυπου σεναρίου,Βραβείο Σεζάρ και έλαβε υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα σκηνοθεσίας και σεναρίου.

--> Οι αδελφοί Λυμιέρ, Λουί Ζαν (5 Οκτωβρίου 1864 – 6 Ιουνίου 1948) και Ωγκύστ Μαρί Λουί Νικολά (19 Οκτωβρίου 1862 – 10 Απριλίου 1954), ήταν Γάλλοι κινηματογραφιστές και εφευρέτες, δημιουργοί του κινηματογράφου (cinematographe), μίας μηχανής λήψης, εκτύπωσης και προβολής του φιλμ.

Επιμέλεια : Τα ταπεινά χαμομηλάκια - Μικορώνη Μαρία Α3

Διερεύνηση γύρω απο τη θέση της γυναίκας και την εξέλιξή της

Ο ρόλος της γυναίκας - με αφορμή την προβολή γαλλικών ταινιών με πρωταγωνιστικό ρόλο γυναικείο! (π.χ amelie, ο θεός έπλασε τη γυναίκα κλπ.)


Η θέση της γυναίκας πριν και μετά…. 
         Ξεκινώντας από παλιά…:
• Από τα αρχαία χρόνια, αν όχι σε όλη την χώρα, στα περισσότερα μέρη αυτής, η θέση της γυναίκας δεν ήταν εφάμιλλη με εκείνη του άνδρα. Από κάθε άποψη ο άνδρας υπερτερούσε και θεωρούνταν ο αρχηγός της οικογένειας και η γυναίκα ουσιαστικά ήταν υπόδουλή του.
• Η ανισότητα των φύλων κρατάει χρόνια. Οι παλιοί άντρες συνήθιζαν να λένε «έχω δυο παιδιά κι ένα κορίτσι», ξεχωρίζοντας έτσι τα κορίτσια από τα υπόλοιπα παιδιά τους. Άλλοι πάλι βλαστημούσαν γιατί η γυναίκα τους έκανε κορίτσι. Πίστευαν πως ένας γιος δείχνει τον ανδρισμό τους ενώ ένα κορίτσι τους θίγει. Ακόμη όμως κι αν ανέχονταν τα κορίτσια δεν τα άφηναν ούτε να μορφώνονται, ούτε να αθλούνται, ούτε να βγαίνουν. Αυτό γιατί ήθελαν να έχουν την πλήρη εξουσία πάνω τους. Ήθελαν να φαντάζουν ισχυροί, επιτυχημένοι  και σπουδαίοι στα μάτια των γυναικών τους. Έτσι θα μπορούσαν να τις ελέγχουν και να τις κάνουν ό,τι θέλουν γιατί θα ήταν οι δυνατοί.

Πώς άρχισαν οι γυναίκες να κερδίζουν τα δικαιώματα τους;

• Με το πέρασμα των χρόνων τα πράγματα άρχισαν να καλυτερεύουν για τις γυναίκες. Μπορούσαν  να μορφώνονται, να συμμετέχουν στα κοινά και άλλα που ως τότε τους απαγορεύονταν. Δεν είχαν την  απόλυτη ελευθερία αλλά σχετικά με παλαιότερα τα όσα τους επιτρέπονταν τώρα ήταν υπέρ αρκετά. Για παράδειγμα  το 1934, οι γυναίκες καλούνται να ψηφίσουν στις δημοτικές εκλογές για πρώτη φορά. Πόσες όμως Ελληνίδες ήξεραν γράμματα; Το 70% ήταν αναλφάβητες. Κι έτσι, εκείνες που ψήφισαν σε ολόκληρη τη χώρα δεν ξεπερνούσαν τις 240! Τελικά το δικαίωμα της γυναικείας ψήφου κατοχυρώνεται στο Σύνταγμα του 1952 και για πρώτη φορά ο θηλυκός πληθυσμός θα προσέλθει στις κάλπες στις βουλευτικές εκλογές της 19ης Φεβρουαρίου 1956.  Για κακό των ανδρών όμως οι γυναίκες μέσα από τη γνώση έμαθαν τι θα πει ελευθερία. Γνωστοποιήθηκαν σ’ αυτές τα δικαιώματά τους κι άρχισαν να απαιτούν. Όπως ήταν φυσικό, ο λόγος τους δεν μετρούσε και τα πρώτα χρόνια πάσχιζαν άδικα για την ελευθερία τους. Όσο περνούσε ο καιρός μάθαιναν περισσότερα κι έτσι ζητούσαν περισσότερα. Ώσπου κάποια στιγμή ενωμένες ξέσπασαν. Ενώθηκαν μέσα από κινήματα. Πάλευαν για τα ίδια ιδανικά και μάλλον τα κατάφεραν. Διεκδίκησαν και στο τέλος κέρδισαν τη θέση που έπρεπε να έχουν εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Έβαλαν τέλος στην απομόνωση από το κοινωνικό σύνολο και την καταπίεση από τους άνδρες τους.

Φτάνοντας στο σήμερα….

• Η γυναίκα μέσα σε όλες τις ελευθερίες που απέκτησε το γυναικείο φύλο αποφάσισε πως πρέπει να κατακτήσει και τον επαγγελματικό τομέα. Να ανεξαρτητοποιηθεί οικονομικά και τότε θα τα είχε «όλα»! Εκεί όμως συνάντησε ένα τεράστιο ΟΧΙ. Είχε αρκετές ελευθερίες ώστε ν’ αρχίσει να δουλεύει κιόλας. Δεν το έβαλε όμως κάτω. Αφού είχε σπουδάσει αυτό που της άρεσε, ήθελε και να το εξασκήσει. Πλέον είχε τον τρόπο. Ξανά λοιπόν οι αγώνες για την ισότητα των φύλων. Σ’ αυτό το κίνημα οι άνδρες δεν παρέδωσαν εύκολα τα όπλα. Αντιστάθηκαν σκληρά. Είτε από φόβο που οι γυναίκες μπορεί και να τα κατάφερναν είτε από εγωισμό ή ήθελαν να διαφέρουν σε κάτι από το «ασθενές φύλο» και έτσι αντιστάθηκαν σφοδρά. Δε μπορούσαν να αντέξουν μια ακόμα επιτυχία τους.
Οι γυναίκες όμως επειδή έτρεφαν μεγάλο πάθος μέσα τους γι’ αυτό που είχαν σπουδάσει και δοκίμαζαν για πρώτη φορά να εργαστούν έδειξαν όλη τους τη δύναμη. Οι εργοδότες δεν προσλάμβαναν αρχικά γυναίκες και αν τις προσλάμβαναν τους έδιναν πολύ μικρότερες αμοιβές από αυτές των ανδρών. Τελικά, το 1957, η Συνθήκη ΕΟΚ περιέλαβε διάταξη για την απαγόρευση της άνισης αμοιβής ανδρών και γυναικών .Υπήρχε στο προσκήνιο η προοπτική ενός γάμου και αργότερα μια, δυο, τρεις εγκυμοσύνες τα οποία απαιτούσαν ιδιαίτερη μεταχείριση, υψηλότερο μισθό, έξτρα επιδόματα, μεγαλύτερα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα και πιθανότατα μεγαλύτερες άδειες. Όλα αυτά σίγουρα επιβαρύνουν τις τσέπες των εργοδοτών. Αργότερα όμως τους άρεσε η ιδέα να υπάρχει μία όμορφη, ευχάριστη παρουσία στο χώρο και γιατί όχι ίσως αυξανόταν και η πελατεία. Ήταν τόσο απλό. Την προσλάμβαναν και όταν παντρευόταν με κάποια δικαιολογία την απέλυαν. Έτσι, ξαναέψαχνε για δουλειά αλλά τώρα μαζί με τα πτυχία και το βιογραφικό υπήρχε ο γάμος. Στην Ελλάδα η γονική άδεια στις μητέρες που δουλεύουν στο δημόσιο καθιερώθηκε το 1984. Έτσι οι γυναίκες δεν απολύονταν σε κάθε εγκυμοσύνη.

Τι έγινε όμως με την βοήθεια των ανδρών στο σπίτι;;; 
• Υπήρχαν άλλες που έδωσαν την μάχη για ισότητα και στο σπίτι. Φόρεσαν ποδιές στους άνδρες τους κι απαίτησαν βοήθεια στις δουλειές του σπιτιού και στην ανατροφή των παιδιών. Ζήτησαν περισσότερη κατανόηση κι αυτή τη φορά χωρίς ιδιαίτερο κόπο πήραν αυτό που ήθελαν. Το ανδρικό φύλο είχε κάνει τόσες υποχωρήσεις και σ’ αυτή δεν μπόρεσε ν’ αντισταθεί γιατί έβλεπε ότι οι γυναίκες είχαν δίκιο. Πολλές όμως γυναίκες παλεύουν ακόμη για απελευθέρωση γιατί αν υπάρχουν χιλιάδες άνδρες με κατανόηση υπάρχουν άλλοι τόσοι που αντιμετωπίζουν τις γυναίκες σαν σκλάβες κι αν αυτές αντιδράσουν έχουν βίαιες κυρώσεις.
Η κοινωνία πρέπει επιτέλους να δώσει στις γυναίκες τη θέση που τις αξίζει σύμφωνα με τις ανθρωπιστικές αξίες. Το σχολείο θα μπορούσε να παίξει το δικό του ρόλο και να βοηθήσει προς αυτήν την κατεύθυνση. Τελειώνοντας θα ήθελα να κλείσω με μία υπενθύμιση :ευτυχισμένες γυναίκες σημαίνει ευτυχισμένες σύζυγοι  μητέρες  και άνθρωποι κι επομένως ένας κόσμος καλύτερος για όλους!

Επιμέλεια: Mininos x6 - Πέιου Μαρία Α3

Ο Ρόλος του άντρα την εποχή του '50-'60 - Διερεύνηση

Με αφορμή την προβολή της ταινίας 'Ο θεός έπλασε τη γυναίκα' σχολιάστηκε ο ρόλος του άντρα  συγκεκριμένα σε κοίνη την εποχή..

Αναλυτικότερα..
 --> Η θέση του άντρα
Ο άντρας, έτσι όπως παρουσιάζεται μέσα από την ταινία «και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα», αλλά και γενικότερα, εμφανίζεται με δύο πρόσωπα. Είναι απ τη μια το αρσενικό που μεταχειρίζεται τη γυναίκα ως αντικείμενο του πόθου. Δεν της αναγνωρίζει καμιά αξία, δε νιώθει γι αυτήν εκτίμηση και σεβασμο, καθώς την εκμεταλλεύεται και τη χρησιμοποιεί για τις ορέξεις του. Η ελευθερία των ηθών που χαρακτήριζε την μεταπολεμική εποχή αποτυπώνεται στην ευκολία με την οποία ο άνδρας της εποχής άλλαζε ερωτικές συντρόφους. Παρ’όλα αυτά, πρέπει να σημειωθεί πως δεν είναι εντελώς κυνικός αλλά νοιώθει και αισθάνεται παρ’όλη την συμπεριφορά του (στην ταινία φαίνεται όταν σώζει την πρωταγωνίστρια από πνιγμό).
Απ’την άλλη, υπάρχει και ο τύπος του άνδρα που έχει συναισθήματα, που νοιάζεται για την γυναίκα, την υπολογίζει, φτάνει στο σημείο να δικαιολογεί ακόμη και τις πιο ακραίες πράξεις της και να τη συγχωρεί για όσα κάνει. Βέβαια, όταν θίγεται ο ανδρικός εγωισμός του, δε διστάζει να χειροδικήσει εις βάρος της, αλλά η αγάπη του γι’αυτήν είναι τόση ώστε να παρακάμψει ακόμη και τις αντιρρήσεις της μητέρας του γι’αυτή τη γυναίκα

Επιμέλεια : Τα ταπεινά χαμομηλάκια - Τσιακίρης Ν. Α4 - Λιόλιος Γ. και Λιόλιος Α. Α2