-->ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΑΛΛΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ
Εφευρέτες του κινηματογράφου θεωρούνται οι Γάλλοι αδελφοί Λυμιέρ (ειδικά ο Λουί Λιμιέρ). Στις 22 Μαρτίου του 1895 στο Παρίσι, έγινε η πρώτη ιδιωτική προβολή των ολιγόλεπτων ταινιών τους που έχουν περάσει πια στην Ιστορία: "Το τάισμα του μπέμπη", "Ο ποτιστής που ποτίζεται", "Η είσοδος του τρένου στο σταθμό", "Η έξοδος των εργατών από το προαύλιο του εργοστασίου".Η πρώτη όμως δημόσια προβολή τους έγινε στις 28 Δεκεμβρίου 1895, στο υπόγειο του Παρισινού Grand Cafe και είναι αυτήν η ημερομηνία που έχει καταγραφεί ως η γενέθλια της νέας τέχνης (αφού τότε για πρώτη φορά ο κινηματογράφος αποκτούσε κοινό, 33 όλοι και όλοι).Τον γαλλικό κινηματογράφου της περιόδου αυτής(1910-1940), φέρνει στο προσκήνιο ένας λαικός καλλιτέχνης χωρίς ιδιαίτερη καλλιέργεια, ο Λουί Φεγιάντ. Με την σειρά των φαντομάδων του καταφέρνει να εισάγει στο γαλλικό σινεμά τον ρεαλισμό, μέσα από τον αντίποδά του, το φανταστικό. Πέρα από το θέμα, το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι απολύτως ρεαλιστικά.Το 1915 δημιουργείται η σχολή του "γαλλικού ιμπρεσιονισμού" από διανοούμενους κινηματογραφιστές με διαφορετικές μεταξύ τους τάσεις (Αμπέλ Γκάνς, Ζερμαίν Ντυλάκ, Μαρσέλ Λ'Ερμπιέ, Ζαν Επστάιν). Με την προσχώρηση σ'αυτήν νεώτερων κινηματογραφιστών με πιο ακραίες αντιλήψεις από τους παλιότερους, η σχολή διαφοροποιείται, οπότε από το 1925 και μετά, εμφανίζεται το κίνημα της "αβαν - γκάρντ". Ασίγαστη έρευνα στην μορφή και τα εκφραστικά μέσα του κινηματογράφου, προσπάθεια για δημιουργία ενός πιο καλλιτεχνικού κινηματογράφου, σφοδρή εναντίωση στο εμπορικό σινεμά και σπουδαίος θεωρητικός λόγος γύρω από την αληθινή ουσία της έβδομης τέχνης, είναι τα χαρακτηριστικά των δύο κινημάτων.Τέλος,η δεκαετία του '30 στη Γαλλία χαρακτηρίζεται από τον λεγόμενο "ποιητικό ρεαλισμό", κάτω από την ετικέτα του οποίου καλύφθηκαν αρκετοί Γάλλοι σκηνοθέτες, με διαφορετική μεταξύ τους νοοτροπία (Φευντέρ, Καρνέ, Ντυβιβιέ, Ρενουάρ κ.α), που τους ενώνει όμως μια κοινή κοινωνική θεματογραφία, που ξεπερνάει τις απλές φορμαλιστικές αναζητήσεις της "αβαν - γκάρντ". Μεγαλύτερη μορφή του "ποιητικού ρεαλισμού" ήταν ο Ζαν Ρενουάρ, η ψυχή του γαλλικού κινηματογράφου, ο οποίος καταφέρνει να επιβάλλει στο γαλλικό σινεμά ένα ρεαλισμό εντελώς προσωπικό με μια γλώσσα προσιτή ακόμα και στην πλατιά μάζα των θεατών.
Επιμέλεια : 'Τα ταπεινά χαμομηλάκια' - Τσέλιου Μαρία Α4
Εφευρέτες του κινηματογράφου θεωρούνται οι Γάλλοι αδελφοί Λυμιέρ (ειδικά ο Λουί Λιμιέρ). Στις 22 Μαρτίου του 1895 στο Παρίσι, έγινε η πρώτη ιδιωτική προβολή των ολιγόλεπτων ταινιών τους που έχουν περάσει πια στην Ιστορία: "Το τάισμα του μπέμπη", "Ο ποτιστής που ποτίζεται", "Η είσοδος του τρένου στο σταθμό", "Η έξοδος των εργατών από το προαύλιο του εργοστασίου".Η πρώτη όμως δημόσια προβολή τους έγινε στις 28 Δεκεμβρίου 1895, στο υπόγειο του Παρισινού Grand Cafe και είναι αυτήν η ημερομηνία που έχει καταγραφεί ως η γενέθλια της νέας τέχνης (αφού τότε για πρώτη φορά ο κινηματογράφος αποκτούσε κοινό, 33 όλοι και όλοι).Τον γαλλικό κινηματογράφου της περιόδου αυτής(1910-1940), φέρνει στο προσκήνιο ένας λαικός καλλιτέχνης χωρίς ιδιαίτερη καλλιέργεια, ο Λουί Φεγιάντ. Με την σειρά των φαντομάδων του καταφέρνει να εισάγει στο γαλλικό σινεμά τον ρεαλισμό, μέσα από τον αντίποδά του, το φανταστικό. Πέρα από το θέμα, το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι απολύτως ρεαλιστικά.Το 1915 δημιουργείται η σχολή του "γαλλικού ιμπρεσιονισμού" από διανοούμενους κινηματογραφιστές με διαφορετικές μεταξύ τους τάσεις (Αμπέλ Γκάνς, Ζερμαίν Ντυλάκ, Μαρσέλ Λ'Ερμπιέ, Ζαν Επστάιν). Με την προσχώρηση σ'αυτήν νεώτερων κινηματογραφιστών με πιο ακραίες αντιλήψεις από τους παλιότερους, η σχολή διαφοροποιείται, οπότε από το 1925 και μετά, εμφανίζεται το κίνημα της "αβαν - γκάρντ". Ασίγαστη έρευνα στην μορφή και τα εκφραστικά μέσα του κινηματογράφου, προσπάθεια για δημιουργία ενός πιο καλλιτεχνικού κινηματογράφου, σφοδρή εναντίωση στο εμπορικό σινεμά και σπουδαίος θεωρητικός λόγος γύρω από την αληθινή ουσία της έβδομης τέχνης, είναι τα χαρακτηριστικά των δύο κινημάτων.Τέλος,η δεκαετία του '30 στη Γαλλία χαρακτηρίζεται από τον λεγόμενο "ποιητικό ρεαλισμό", κάτω από την ετικέτα του οποίου καλύφθηκαν αρκετοί Γάλλοι σκηνοθέτες, με διαφορετική μεταξύ τους νοοτροπία (Φευντέρ, Καρνέ, Ντυβιβιέ, Ρενουάρ κ.α), που τους ενώνει όμως μια κοινή κοινωνική θεματογραφία, που ξεπερνάει τις απλές φορμαλιστικές αναζητήσεις της "αβαν - γκάρντ". Μεγαλύτερη μορφή του "ποιητικού ρεαλισμού" ήταν ο Ζαν Ρενουάρ, η ψυχή του γαλλικού κινηματογράφου, ο οποίος καταφέρνει να επιβάλλει στο γαλλικό σινεμά ένα ρεαλισμό εντελώς προσωπικό με μια γλώσσα προσιτή ακόμα και στην πλατιά μάζα των θεατών.
Επιμέλεια : 'Τα ταπεινά χαμομηλάκια' - Τσέλιου Μαρία Α4
